Ikånnjgenser i mål!

I oktober fall eg pladask for denne genseren. Og no er eg i mål! Det står att å festa ein del lause trådar, men eg har sydd saman det som må syast saman, så han er så å seia ferdig. Det ser kanskje ut som om det er vanskeleg å strikka han, men det var faktisk veldig greitt. (Sjølv om eg er glad for at han ikkje var større.) Takk til Dalegarn for gode forklaringar i oppskrifta! Og til mamma, som forklarte meg korleis nøttene skulle strikkast. Trass i at eg ikkje likte det glatte garnet og dei tynne pinnane, likte eg i alle fall mønsteret! Detalj:

10-årskalenderen min

Eg har ein 10-årskalender. Ein 10-årskalender er rett og slett ei ganske tjukk bok der det er sett av tre linjer per dato i ti år til å skriva kva som skjedde den aktuelle datoen frå år til år. Det som er bra med den versjonen eg har, er at det er sett av èi side per dato, slik at det er lett å sjå kva ein gjorde den same dagen for eitt, to, tre, osb. ... år sidan.

Om fem dagar har eg skrive ut 10-årskalenderen min - ei bok eg altså har skrive i kvar dag i ni år (eg fekk boka jula 2000 av mamma, og ho hadde kjøpt boka på halv pris pga. at 1999 var over og boka varte frå 1999-2008). Kvar kveld, rett før eg skal sløkkja lyset og sova, har eg skrive tre linjer i boka. Dette har eg funne ut:

Eg gløymer kva eg gjorde i går! Eg har funne ut at det er lurt å skriva kvar kveld, sjølv om klokka er 03.00 og eg er stuptrøytt. Zzz, eg skriv i morgon, tenkjer eg, og trur at det er lett å hugsa kva som skjedde den dagen. Men vips! Neste dag er førre dagen gløymd! Eg hugsar ikkje vêret ein gong. Og eg må spørja meg fram for å bli minna på kva som faktisk skjedde.

Tida går veldig fort! Inga bombe, men no ser eg det tydelegare. Det kjennest ut som om eg byrja å skriva i kalenderen for to år sidan. Og når eg skal slå opp for å sjekka kva dato og år noko skjedde, må eg ofte fem år tilbake i tid, sjølv om eg trudde det skjedde det førre året.

Vêret er ganske likt den same datoen frå år til år! Dette overraskar meg sidan eg ofte tenkjer at slik vêret er I DAG var det i alle fall ikkje på denne tida i fjor! Men så var det altså det likevel, ser eg når kvelden kjem og eg skal skriva i boka.

No må eg altså kjøpa ein ny 10-årskalender. MEN: 10-årskalendrar er ikkje enkle å oppdriva lenger. (Det er jo eit dårleg teikn at kalendrane vart selde til halv pris for ni år sidan ...) No produserer dei berre fem-årskalendrar med dårleg bladbunad, med alt for stor plass til å skriva vêret på og med alt for stive permar (lite funksjonelt når ein skal skriva i boka på senga kvar kveld). Difor har eg no måtta googla etter 10-årskalendrar i andre land: Sverige, Danmark, USA, Storbritannia, Spania og Tyskland. Eg er ikkje imponert over det eg finn. Men eg har ein favoritt så langt: den tyske 10-årskalenderen! Her er det eit blankt felt til kvar dato, utan eige dustefelt til å skriva vêret på, nøktern og fin design ... alt er bra. Bortsett frå prisen: 54 EURO! (over 500 kr!) Gulp, altså. Det blir for dyrt når det er netthandel. Så no veit eg ikkje heilt kva eg skal gjera. Eg merkar at det er vanskeleg å tenkja seg korleis livet utan ein 10-årskalender blir. Det går berre ikkje. Eg må nok kladda dei første dagane i januar heilt til eg har funne den optimale løysinga.

Laserdans

Dersom eg var tjuv, ville eg helst ha vore ekspert på det vi ser i denne snutten: laserdans. Snutten er frå filmen Ocean´s Twelve, filmen om dei tolv tjuvane som er ekspertar på kvar sine felt, som er sympatiske og kule, og som gjer alt det kule til diggbar musikk. Dette er favorittscena mi frå filmen, utan tvil. Song: The a la Menthe med Nikkfurie.

Siste innspurt

Eg pakkar pakkar, skriv kort og brenn adventslys for harde livet. I morgon skal eg setja meg på toget til Trondheim og strikka dei siste gåvene. Det blir kjekt!

Kunst

Ja, snøen har brukt dei siste dagane på å laga små kunstverk ute på verandaen. Kan jo ikkje ta ned blomekassane då? (Det finst alltid ei god orsaking for å ikkje gjera det ein ikkje orkar.)

Dette minner meg om at eg må baka brød snart:

Dagens ungdom

Smart Club på laurdag
Gut bak kassa driv og slår inn varer, stoppar opp ved den eine vara og spør kunden:
– Hva er dette?
– Ingefærrot, svarar kunden.

I dag på Meny på Oppsalsenteret
Jente bak kassa driv og slår inn varer, stoppar opp ved den eine vara og spør kunden:
– Dette er en squash, ikke sant?
– Nei, det er en avocado, svarar kunden.

Kva tyder dette? Eg er sjokka! Eg trudde urbane ungdommar anno 2008 hadde peiling på alle slags eksotiske matvarer som finst i butikkane? Til og med på ultravesle Mjosundet Mat sel dei ingefærrot og avocado!

Juleynskje

November

Slik kjenner eg meg i november:
Trøytt, matt og i koma av å gå inntulla i lag på lag med ull gjennom dei mørke novemberdagane. Eg skal faktisk strikka meg ein hals, men ikkje ein så stor ein som denne.

Biletet er frå bladet Damernas värld, som eg kjøpte berre fordi det lokka meg med framsideteksten om at bladet inneheldt 45 sider om økologisk mote, mat og skönhet, og fordi Narvesen hadde 25 prosent avslag på utanlandske blad. Har aldri kjøpt bladet før, men eg vart positivt overraska. Det slår definitivt mange norske moteblad som stort sett har lite tekst og uinteressante bilete. Biletet av madammen over, derimot, trefte i alle fall meg.

Hurra for b-dagen!

I dag feira eg b-dagen. Eg kom på arbeid mellom 09.30 og 10.00 (men var ikkje så veldig utkvilt pga. årstida, og måtte sova ein time i kveld).

Verda går sanneleg framover! Som b-menneske er det veldig kjekt å sjå at det no er oppretta ein organisasjon for rettane til b-menneske, B-samfunnet. Dei har laga ein kjempefin nettstad der dei m.a skriv: B-samfunnet er en organisasjon som kjemper for å tilrettelegge samfunnet for individuelle søvnvaner. Dette støttar eg. Folk som ikkje greier å stå opp kl.07.00 og som kjem på arbeid etter kl.09.00, kan lett bli sedde på som late. Men det har inkje med latskap å gjera, noko B-samfunnet skriv mykje lurt om. Det er på tide å ta på alvor at folk har ulik tidsrytme! Sjekk den supre nettstaden her.

Det beste garnet

Det går treigt med ekorngenseren ... det er så utruleg ekkelt å strikka med babyulla frå Dalegarn! Garnet er er alt for glatt, det sklir på pinnane (eg burde sikkert ha brukt bambuspinnar) ... noko som fører til at eg strikkar alt for laust. Det som skulle bli storleik 6 md., må eg gjera om til 1.5 år! Prøver å stramma til når eg strikkar, men då får eg vondt der eg ein gong hadde senebetennelse. Så kva gjer ein? Jau, strikkar med Askeladden-garnet frå Nøstebarn! Eg har no strikka denne fine jakka med garnet:
Eg digga å hekla den turkise kanten rundt, slik at eg kunne løyna dei stygge kantane. Og knappane vart jo veldig fine: Eg elskar å strikka med dette garnet! Det er så fint og laust å strikka med, det går som ein draum. Og garnet finst i mange fine fargar. Eg vurderer å strikka ein tunika til meg sjølv, men sidan det er eit rimeleg stort prosjekt, kjem eg berre til å strikka små, fine plagg framover. Og så strikkar eg på ekorngenseren innimellom ...

Det beste Halloween-knepet

I dag var eg og sumde rett etter jobb. Vanlegvis brukar det å vera bra med folk i Bølerbadet ein fredag ettermiddag, men i dag var det nesten heilt tomt. 3/4 av badet var reservert for oss som som vil symja att og fram, og det var stort sett mellom 4 og 7 personar der samstundes. I leikedelen av bassenget var det nesten ingen. Heilt fantastisk! Aldri har eg vore meir nøgd i badet enn i kveld.

Då eg rusla heimover etterpå, med verdas beste samvit (fordi eg hadde sumt trass i at eg var doven og lat og eigentleg berre ville lata meg), kom eg på eg kvifor bassenget var så tomt. Det er jo Halloween i dag! Mellom blokkene på Oppsal myldra det av utkledde ungar med digre godteposar i hendene, og eg høyrde det obligatoriske knask eller knep-direktivet frå alle kantar. Det var heilt vilt med ungar (men det er mange ungar her på Oppsal, då). Eg sneik meg usynleg forbi dei (eg hadde berre purrelauk og liknande i handleposen, altså inkje å by på). Vel i hus kjende eg meg utruleg lur! Og visste med ein gong kva eg skal gjera neste gong det er Halloween.

Jag trivs best i öpna landskap ...

Eg veit ikkje om dei tilsette i DNB Nor Markets ville ha sagt det, men. Biletet i Aftenposten i dag gav meg assosiasjonar til The Gathering i Vikingskipet på Hamar, datamessa der fjortisar sit og spelar dataspel og drikk cola døgeret rundt i fleire dagar. Greitt nok å sitja slik i nokre dagar, men å arbeida slik??? Uansett, slik ser det ut på The Gathering, til samanlikning:

Biopeis

Når vinden ruskar i trea og regnet piskar i andletet, hadde det vore fantastisk å koma heim til såkalla peiskos. Og tadaaa! Her er løysinga for alle oss som bur i lågblokk utan høve til å montera pipeløp: biopeis!
Denne peisen frå Biopeis kostar heile 22.500 kr, men det finst mange andre modellar, som er flyttbare, og som kostar berre 8000 kr (rett nok mykje for oss det òg, men). Tenk då, peis utan pipe! Og biopeisen fører til langt meir miljøvennleg peiskos enn det den vanlege peisen gjer. Ein fyrer nemleg med bioetanol, som er laga av m.a. mais og potet, og som for det meste gjev frå seg vassdamp. I siste OBOS-bladet reklamerer dei med at ein får 20 liter biobrensel gratis dersom ein kjøper ein peis i løpet av oktober. Sikle, sikle, eg har SÅ lyst på! Er det nokon som har erfaringar med biopeis, eller har sett ein i bruk?

Ekorngenser!

Dette er det nye strikkeprosjektet mitt. Ein ekorngenser! Eg fall pladask då eg såg det fine mønsteret. Eg tenkte med ein gong på dei søte ekornungane i hagen til mamma og pappa, på hausten, haustfargar, på leik og gaman i skog og mark i barndommen ... i det heile teke gav mønsteret og fargane meg gode assosiasjonar. Det er litt kjipt at eg må strikka med babyull frå Dalegarn. Garnet kjennest så utruleg glatt og behandla ut. Og ein skal strikka med pinnar i storleikane 2 og 2,5. (2 er dei tynnaste pinnane som finst ...) Altså går det veldig saaakte å strikka (heldigvis er det storleik 6 md). Men eg har byrja! Og eg gler meg til eg skal strikka ekorna og til eg skal festa dei fine, oransje nøttene.

Uff og uff

Dette biletet fann eg i eit Se og Hør som eg tilfeldigvis gløtta i då eg var på stam-sushiplassen min (der dei har bra sushi, men dårleg lesestoff). Eit nesten identisk bilete stod ved sidan av, og overskrifta var "Finn fem feil." Eg veit ikkje heilt kva eg skal konkludera med, bortsett frå det heilt openberre med at dei passa godt inn i blekka.

Pus i hus

Dette er Brötzmann. Han er oppattkalla etter denne mannen (han med saksofonen). Her ligg han i vindaugskarmen på soverommet vårt og følgjer med på fuglar som flyg forbi.

Med ujamne mellomrom, når husmor og husfar er vekkreiste, kjem den fine katten på overnattingsvitjing. Denne gongen har han sjekka inn for fire netter, og som kvar gong når han er på vitjing, blir kåken vår forandra. Noko skjer med kåken! Og med oss. Eg går med ei konstant kjensle av at vi ikkje er åleine. Eg høyrer at eit levande vesen tassar rundt i gangen på tørre potar medan eg sit på kjøkkenet. Eg sit på kontoret medan eg høyrer ein ball som trillar over stovegolvet. Kva skjer no? tenkjer eg forventingsfullt. Tørre potar og kvasse klør går plutseleg til åtak på tærne mine, medan eg anar fred og inga fare. Dette levande vesenet tenkjer, det har ein plan, utanfor vår kontroll! Kva som helst kan skje. Dersom det blir heilt stille, blir vi urolege. Kva tenkjer han no? Kva er planen?

Det kan skje noko i kvar ein krik og krok. Heile kåken er levande. Brått ser vi at ein serviett på golvet kan vera utruleg interessant å studera nærare. Eller at plantane smakar godt. Garnnøsta mine er fine å leika med. (Og dei smakar godt.) Brått må vi hugsa å ta att døra til soverommet før vi går på arbeid om morgonen (senga er det einaste forbode området). Og verandadøra er det krise å gløyma å ta att, for enn om han hoppar over kanten? (Skrekkscenarioet til ein kvar kattepassar) Vi må sjå at pus har nok mat, og at dokassen hans er tom for drit. Det er eit levande vesen som vandrar rundt i huset vårt! Kvar er katten? seier vi i kor når vi har vore oppslukte av noko på tven og gløymt at vi har ein katt på vitjing. Og så leitar vi til vi finn han. Ofte har han berre lege og sove på stovebordet rett framfor oss, medan vi har leita huset rundt.

Når eg står opp om morgonen, er det første eg tenkjer: pus! Korleis har natta hans vore? Eg er like spent kvar gong på å sjå om han verkeleg ER i huset. Som regel ligg han uskuldig og søv på det varme badegolvet, medan ballen, leikemusa og diverse andre leikbare effektar ligg på heilt andre plassar enn kvelden før. Det ligg hårtustar på kjøkkenbordet, og pus stryk seg inntil leggen min.

Det raraste er at når pus er tilbake i heimen sin, kjennest det ut som om han framleis er her. Vi tek att dører som før og skal til å sjå om han sit i vindaugskarmen, før vi hugsar at han er borte. Så då er det berre å gle seg til neste gong kåken blir levande att. I mellomtida må det støvsugast.

Snadder

I kjøleskåpet står det fem syltetyglas med heimelaga eplemos frå Mjosundet. Mamma har garantert at innhaldet er økologisk og har skrive utanpå kvart glas kor mykje (dvs. lite) sukker ho har tilsett. Dagens kveldsmat: knekkebrød med eit tjukt lag med cottage cheese (eller hytteost, som det truleg burde heita) nedst og eit minst like tjukt lag med eplemos på toppen. Det spørs kor lenge glasa får stå der fulle.

Ein herleg dag i hovudstaden

Stikkord er strålande haustsol og haustluft og ein tur til Sømmelig, der eg kjøpte retrotøystoff, kaffi og bladde i gamle handarbeidsblad. Og snart: film frå Haiti på Film frå Sør. Nett no går eg nedover Torggata i sola og diggar at det er mogleg å blogga same kvar eg er.

Dagens søndag

Den første søndagen i oktober blir Mjosundmila skipa til. Dette har vore ein årviss tradisjon sidan 1986, og eg var med dei ni første åra (dvs. så lenge eg budde heime). Det er mogleg å springa på tid òg, men eg har aldri gjort det. Ja, det heiter Mjosundmila fordi distansen er EI MIL, men eg greier ikkje å springa så langt, diverre. Den siste gongen eg gjekk, var altså i 1994, og i år fekk eg gullmerke for å gå for tiande gong. Juhu! Deltakartalet har gått gradvis nedover, og i år var det 16 som deltok, mot om lag 60 deltakarar i glansdagane. No skal det seiast at i år både regna og SLUDDA det konstant, så det er mogleg at det ikkje verka så forlokkande. Eg tykte det var herleg å gå ute i striregnet, og endå betre var det å koma heim og ta ein glovarm dusj i vatn frå Gulmåssåbekkjen og med ekte einer-dusjsåpe, eta lapskaus til middag og eplekake til dessert. Og så skal eg berre strikka resten av kvelden og ikkje tenkja på at vi må reisa attende til Oslo i morgon.

Eg og pappa. Pappa gjekk for 21. gong!
Knut gjekk for første gong.

Tøystoff på rekkje og rad

Dette er nokre av tøystoffa eg har liggjande no. Eg innser at eg har ein tendens til å kjøpa tøystoff som eg tykkjer har utruleg fine fargar og mønster, men som kanskje ikkje eignar seg så godt til å bli klesplagg til meg sjølv. Dessutan er stoffa så fine at eg knapt tør å tenkja tanken på at eg må klippa i dei. Sukk, korleis skal dette gå? Eg trur eg må finna ut kva kvart einskild plagg skal bli til. Eg må laga ein syplan!

33!

I dag vart eg 33 år! Eg konstaterer at eg stadig blir yngre. Eg har nemleg ein tiårskalender som eg skriv tre linjer i kvar dag, noko eg har eg gjort sidan 1999 (2008 er altså det tiande året eg gjer dette.) 30. september 1999 fylte eg 24 år, og då oppheldt eg meg i Santo Domingo, Den Dominikanske Republikk. Denne dagen skreiv eg i tiårskalenderen min:

24 år. I Den Dom. Rep. Feira hos Lorenzo med rundstk, pannekaker og vin ... Kjenner meg gamal.

2001 er ikkje noko å referera om, men i 2002 fylte eg 27 år, og då skreiv eg m.a: No kjenner eg meg verkeleg GAMAL!

Men sidan den gongen har det berre gått oppover, eg uttrykkjer stadig større glede ved å ha bursdag for kvart år som går. Og bursdagsfeiringane blir liksom barnslegare og barnslegare, tykkjer eg (men eg likar det). Det er til og med beibiar med på feiringane. Eg fattar ikkje korleis eg kunne kjenna meg GAMAL som 24-åring! Eg tykkjer jo ikkje at 24-åringane i dag er så gamle, akkurat. Men samstundes kjenner eg meg ikkje gamal som 33-åring. Konklusjonen må vera at eg VAR eldre, og at eg stadig blir yngre. Hurra!
Her har eg pynta meg til dameselskapet i kveld. Klesstilen avlører jo at eg nærmar meg 50, men eg ser no elles ganske ungdommeleg ut, vil eg påstå.

Ny kleskolleksjon

Dette er babyklede ein ikkje finn på så mange plassar ... På nettstaden Dialektskjurta.no kan nemleg alle laga eigne og heilt unike slagord på kleda sine. Eg frydar meg!

Tid for tullull

Det er haust og tid for ull, noko som mellom anna førte til at eg i dag forvilla meg inn på eit prøverom på H&M. Der hang det noko som såg ut som ei god og varm ulljakke, med eit ikkje så aller verst snitt:

Eg gjorde det som eg alltid gjer før eg vurderer eit klesplagg som aktuelt for prøving/kjøping, nemleg las på varedeklarasjonen. Då fekk eg hakeslepp:

Dei er no i det minste ærlege. 100 % syntestisk! Juhu! Men kven vil ha det??? Det kunne like gjerne stått:

100 % plast, som er omgjort til tøyliknande fibrar for å få deg til å tru at du kjøper noko du kan ta på deg. Ja, plastikken liknar mest mogleg på ull for å lura deg til å tru at du kjøper eit varmt og godt plagg, som varer sesong etter sesong, som aldri blir nuppete, som aldri får håret ditt til å stå rett til vêrs pga at det er så syntetisk, som du aldri blir klam, våt eller kald i. Sidan det er så billeg å gjera om desse plastfibrane til noko som liknar på eit tøystoff, kan vi setja ned prisen radikalt, og du får difor jakken for usle 298 kr! Det er jo praktisk, sidan dette plagget kjem til å gå ut av fasong etter to gongar i bruk, sømmane og trådane kjem til å gå opp, fibrane kjem til å gjera håret ditt irriterande syntestisk, og du difor kjem til å trenga ein ny tullulljakke etter kort tid, og kjem til å gå tilbake til H&M for å finna ein liknande jakke. Pga at prisen er såpass låg og snittet er såpass kult, går du rett i fella igjen, og kjøper tullull på nytt.

Forholdet mitt til H&M og dei andre billegkjedene sine ull-liknande klede er OVER! No skal eg gå heilt over til å kjøpa all ull frå Icebreaker - merinoull som kjem frå glade sauer på New Zealand, og ikkje minst frå norske Nøstebarn, som sel ubehandla, sympatisk, snill og god ull. Eg tek veldig gjerne i mot tips til andre plassar der dei sel ekte ull!

Ved Skøyenåsen t-banestasjon

Denne var fin! Dei har ikkje bokstaven Ø, men sel i alle fall fantastisk gode oliven. Furukt-utvalet er heller ikkje så verst.

Elvis var i Drammen!

Og eg var der! Eg har aldri før vore på ein konsert i Noreg der artisten ynskjer velkomen til alle nordmennene i salen. Hehehe. Bleikandlet var nok i mindretal, ja.

Juan Luis Guerra er Latin-Amerika sitt svar på Elvis, berre at Guerra lever, då. Han set ord på ting som folk (særleg latin-amerikanarar, naturleg nok) kjenner seg att i. Han lagar musikk som folk elskar å dansa til (dette er ikkje musikk ein berre høyrer på, ein MÅ dansa). Han har selt over 14 millionar plater, og har donert store delar av inntektene sine til folk som ikkje har det så bra. Han er ein grepa kar, rett og slett.

Guerra er frå Den Dominikanske Republikk, der eg oppheldt meg i tre månader i 1999, så det var det fyrste møtet mitt med musikken hans. Og sidan har eg vore hekta. Det er umogleg å sitja stille når han spelar, det er umogleg å ikkje smila. Og med 18 menn/kvinnfolk med seg på scena i Drammen, og med 90 % latin-amerikanarar i salen seier det seg sjølv at det var vilt.

I songen nedanfor syng han om eit velkjent emne: om det å koma seg vekk frå fattigdom og vanskar på Den Dominikanske Republikk. (Visa = visum, ja ...)



Visa para un sueño
Eran las cinco 'e la mañana
un seminarista, un obrero
con mil papeles de solvencia
que no les dan pa' ser sinceros

Eran las siete 'e la mañana
y uno por uno al matadero
pues cada cual tiene su precio
buscando visa para un sueño

El sol quemandoles la entraña, ¡uf!
un formulario de consuelo
con una foto dos por cuatro
que se derrite en el silencio

Eran las nueve 'e la mañana
Santo Domingo, ocho de Enero
con la paciencia que se acaba
pues ya no hay visa para un sueño

¡Oh! oh...

Buscando visa para un sueño
buscando visa para un sueño

Buscando visa de cemento y cal
y en el asfalto quién me va a encontrar

Buscando visa para un sueño (¡oh!)
buscando visa para un sueño

Buscando visa, la razón de ser
buscando visa para no volver

Buscando visa para un sueño (¡oh!)
buscando visa para un sueño

Buscando visa, la necesidad
buscando visa, qué rabia me da
buscando visa, golpe de poder
buscando visa, qué mas puedo hacer

Buscando visa, para naufragar
buscando visa, carne de la mar
buscando visa, la razón de ser
buscando visa, para no volver

Ein perfekt laurdag

... hadde eg i dag. Det som var herlegast, var at eg rakk å gjera så mykje, sjølv om eg ikkje stod opp så tidleg. Slik såg dagen ut: 

• sov lenge (til ca 11.00), og vakna heilt utkvilt
• laga havregrynsgraut til frukost 
• brukte sykkelen som framkomstmiddel heile dagen
• kjøpte meg endeleg nye joggesko (med 20% rabatt) på Sportslageret - som sat som eit skot! Er glad trass i at dei såg skikkeleg 80-tals ut, sånn fargemessig. Dei var til og med rosa her og der! - og eg som ikkje akkurat elskar rosa ... det seier litt om kor gode dei var.
• åt ein gigastor og god salat på Lorry
• var innom på Tekstallianse 2008 på Litteraturhuset og møtte fine folk
• stakk spontant innom Kaffistova (fordi Kaffebrenneriet var stengt), der eg ikkje har vore på hundre år, og kjøpte ein ikkje så aller verst kaffi og ein utruleg god, glutenfri nøttedings, som visstnok heiter nøttekyss
• stakk spontant innom på Melafestivalen på Rådhusplassen, ein årleg, internasjonal kulturfestival, der eg og Knut var to av få bleikandlet mellom kvinner i sari og menn i dress.
• var på Kiwi og kjøpte det som eg trur er billegaste og beste parmesan-osten i Oslo, pluss litt fleire ting. Veldig nøgd med at eg hugsa å ta med Baggu-bagen, slik at vi slapp å forsøpla med plastposar.
• sykla heilt heim frå byen utan fysiske plager - veldig nøgd!
• laga risengrynsgraut rett frå sånn der Toro-pose - alt for søtt, eigentleg, men fortent etter ein lang dag på sykkelen 
• det var strålande sol heile dagen og utruleg fin solnedgang i det vi runda Oppsaltoppen.

Og no sit eg og sniffar inn den herlege lukta av sitron og kokos frå eit fantastisk stinkljos (duftlys), med splitter nye joggesko på føtene, mett av graut og med kjøleskåpet fullt av mat. Fullstendig tv-fri kveld er prikken over i-en, og tanken på at det er søndag i morgon er det aller, aller beste. 

Saum som går som ein draum

Eg har fått tak i desse herlege kjolemønstra frå 60-talet! Dei to øvste mønsterpakkane kjøpte eg for ein billeg penge på eBay, den nedste pakken kjøpte eg på Sømmelig. Sidan eg ikkje er ei profesjonell sydame, er språket i symønster utruleg vanskeleg å forstå mange gonger. Det er mykje som vert teke for gjeve at ein kan, det er få teikningar og ikkje forklaringar til omgrep som er ukjende for meg. Men dette merket, Simplicity, er faktisk veldig forståeleg! Kanskje det er nettopp difor mønstra har fått dette namnet. Eg har byrja sy ein dummy av kjolemønsteret til den rutete kjolen nedst på biletet, og det går som ein leik! Det er mange forståelege bilete og gode instruksjonar. På svensk. Dei to øvste mønstra har engelsk tekst, så eg er spent på korleis det vil gå. Eg har tenkt å sy den gule kjolen og den oransje kjolen (i midten) frå desse mønstra.

Eg sa det gjekk som ein draum å sy den rutete kjolen, men altså, dummyen blir for liten over ræva, så eg må utvida mønsterpapiret og deretter kjolen, før eg syr han saman. Slik går det når ein må rekna om tommar til centimeter, og drit litt i å rekna ut rett storleik ... Nedtur! Kjolen har lege utfalda på golvet i systova mi i tre veker no, så det er på tide å ta grep. Og ikkje berre drauma.

Lukkeleg i Luster

I want this house!, originally uploaded by ragnhildaas.

"Lykkelig i Luster" er den fantastiske overskrifta i Dagens Næringsliv i dag. I følgje ei levekårsundersøkjing som Statistisk Sentralbyrå har gjort, viser det seg at det er i Luster kommune det er best å bu. Dei intervjuar bringebærbonden som bur på den garden eg fall pladask for då vi reiste rundt på Vestlandet i sommar, og eg blir heilt rørt av å lesa det.

Fleire diggbare overskrifter i artikkelen: "Det er best å bo på bygda" og "Bygda er best". Til samanlikning hamnar Oslo på 417. plass av i alt 431 kommunar. Treng eg seia meir?

Eg gler meg til å bli vestlending. Ein gong.

Farleg i Oslo

Turtips: to (eller tre) dagar i Jotunheimen

I ferien var eg, Knut og Alexander på ein todagars fjelltur i Jotunheimen. Det var heilt fantastisk fint vêr heile vegen, så forholda låg verkeleg til rette for å gå tur. Her kjem ein slags turrapport for dei som kan vera interesserte i å gå to/tre dagar i Jotunheimen.

Kort konklusjon først:
Etter dei to dagane til fjells var eg skikkeleg stiv og støl, og hadde store vanskar med å gå utan å halda meg fast i noko. Hadde vondt i føtene, anklane, ræva, ryggen ... Knut hadde dei same fysiske vanskane, medan Alex på 19 hadde null problem, så vi skjønar at det er ein fordel å vera ung og sprek når ein går denne turen. Terrenget er veldig kupert, og det er både bratt stigning opp og ned, så det var ein utfordrande tur. Eg ser at DNT skriv at det er ei krevjande løype, og det er heilt sant. Hadde eg visst kor hardt det var, ville eg ha overnatta på Fannaråkshytta den første dagen og heller gått vidare til Skogadalsbøen neste dag, og overnatta der på dag 2, før ein hadde gått vidare til Hjelle på dag 3. Altså brukt tre dagar i staden for to. Dersom du har vond rygg eller vonde kne, eller er over 30: bruk tre dagar. Og stavar er heilt sikkert lurt.

Eg fann eit kart på nettet som syner løypa markert med gul strek. Den einaste forskjellen er at vi gjekk frå Turtagrø og opp til Fannaråken, og så ned att derifrå til Keisaren. Vi gjekk altså ikkje på nersida av Fannaråken, slik som den gule streken her syner. Det blir det mykje tyngre av, det er sikkert og visst! Fannaråken ligg 2068 m.o.h og det er veldig bratt frå foten av fjellet og opp. Elles syner den gule streken eksakt den løypa vi gjekk.


Dag 1: Turtagrø-Fannaråken-Skogadalsbøen (overnatta på Skogadalsbøen)
Vi starta på Turtagrø (det går buss heilt fram dersom ein ikkje har bil). Frå Turtagrø til Fannaråken brukte vi 4 timar. Eg tykte eigentleg at det gjekk ganske fort, sjølv om det var veldig tungt frå foten av fjellet og opp. Då går ein nemleg på stein, og det er veldig tungt for ankane, fann eg ut.
Langt der nede i dalen ser vi vegen som vi følgde i starten. Legg merke til alle folka som er på veg opp!
Ein vart ikkje særleg oppløfta når ein såg oppover. Det var så bratt! Og det kjendest ikkje ut som om det skulle ta slutt nokon gong. Heilt ufatteleg å tenkja på at det har blitt skipa til motbakkeløp her. Vi greidde knapt å gå utan å ta hyppige pausar, så eg fattar ikkje korleis nokon greier å springa opp. Heldigvis var det mild bris, så trass i steiksol, var det ikkje uuthaldeleg heitt. Det er viktig å fylla vassflaskene før ein går opp denne fjellsida, for det finst ikkje vassutak før ein er på toppen. Og vatn gjekk med!
Det å koma opp til toppen, Fannaråkshytta, kjendest utruleg godt! Hytta er den høgstliggjande hytta til DNT, og for det meste ligg ho innhylla i skodde. Det å få oppleva utsynet herifrå i klårt vêr var heilt utruleg!
Eg testa ut det høgstliggjande utedoet til DNT, og det var ei luftig oppleving. Når ein sette seg ned på skåla, blas det kald luft oppover, og det det same skjedde når ein prøvde å kasta dasspapiret ned - det blas opp. Må opplevast!

Den neste etappen var frå Fannaråkshytta til Skogadalsbøen, ned Keisaren - ein etappe vi trudde skulle ta kortare tid enn som så, men som vi altså brukte seks timar på. Eg tykte denne etappen var tyngre enn opp til Fannaråken, sjølv om det ikkje var så bratt som då. Det eg tykte var tungt, var å gå på stein i nedoverbakke. Oppover var det enklare, for då gjekk vi så sakte. Når ein går nedover, er det lettare å setja opp tempoet, men det er ikkje lett å gå fort på stein. Innimellom gjekk vi på nokre snøparti, og sørpete snø er det heller ikkje godt å gå på. Ein får ikkje feste, berre sklir og vonar på det beste.
Dette var ein kjip del av turen. Stein og stein og stein. Og snø i sikte.

Etterkvart flata terrenget ut, og vi hamna på det eg vil kalla ein normal tursti, nedover Jervassdalen.
Her er det langt på kveld, og vi skimtar endeleg Skogadalsbøen - den kvite prikken nede i søkket der.

Det å koma til Skogadalsbøen var ei blanda oppleving. Vi var heilt utslitne etter ti timar gåing, så det var godt å koma fram. Men pga nokre bagatellmessige misforståingar knytt til rombestillinga vår, vart vi møtt av det eg i milde ordelag vil kalla ein dritsur bestyrar. Men vi fekk både rommet og middag, så det gjekk bra til slutt. Det merkelege var at det var umogleg å sova. Sjølv om kroppen var sliten, var han på ein måte så gira at han ikkje greidde å slappa av. Eg konkluderte med at 10 timar gåing var for mykje for ein så utrent skrott.

Dag 2: Skogadalsbøen-Vetti-Hjelle
Denne dagen gjekk vi i åtte timar, i langt betre terreng enn dagen før. Vi gjekk stort sett på mjuk sti, og det var utruleg godt etter å ha gått på stein dagen før. Det var òg godt å sjå at vi skulle gå ned og ikkje opp.
Her står vi ved foten av fjellet med det merkelege namnet Friken (sjå på kartet), og ser nedover heile Utladalen til høgre. Endemålet Hjelle er i Utladalen, eit godt stykke frammi der. Grønt og frodig, ingen ekle steinar i sikte! Det første flate partiet i sikte er ein del av Fleskedalen (kvifor dette namnet?), og det neste flate partiet er Vettismorki. Vi tykte Morki såg veldig nære ut, men det viste seg at det tok si tid å gå ned dit, faktisk. Men terrenget var lett og fint å gå i, så ingen klager frå meg!

Frå Vettismorki gjekk vi ned til Vettisfossen, og frå fossen og ned til Vetti gard var det utruleg bratt! Her er det ikkje bra å gå viss ein har dårlege kne, noko Knut merka godt.
Knut går fremst og bestemmer tempoet. Det var sett opp vaierar til å halda seg i på vegen ned, og det var bra, for stien var veldig grusete og ustødig å gå på. Elva Utla langt der nede. Dit skal vi!
Etter å ha gått ned den bratte lia, var det godt å koma ned til Vetti gard. Her sel dei vaflar, kaffi, brus og andre godsaker. Nett denne dagen kom vi akkurat presis til ein akustisk utekonsert, som dei tilsette på garden hadde stelt i stand. Vi høyrde to innslag, men pga at elgsteika venta heime hjå Teigens, måtte vi berre skunda på. Frå Vetti gard var det ein time å gå ned til Hjelle, som var endestasjonen, der far Teigen stod med bil og venta på oss, for å køyra tilbake til Øvre Årdal. Ned til Hjelle går ein på grusveg, så det er lett å gå. Denne dagen kjendest det langt ut, så det var heilt fantastisk å koma fram. Det blir lenge til neste gong eg går ein liknande tur, men det skal ikkje bli lenge til eg går i fjellet igjen!

Fleire foto frå turen har eg lagt ut her.

København

Eg elskar København! Og kvifor gjer eg det? Lista er lang, og eg veit nesten ikkje kvar eg skal byrja, men her kjem nokre viktige punkt:

1. Sykkelkulturen
Som nordmann, og særleg som Oslo-innbyggjar, er det utruleg uvant og fantastisk å sjå korleis sykkelen er ein naturleg del av biltrafikken. Syklistane har sitt eige, breie sykkelfelt til høgre for bilane, og dei respekterer trafikklysa på lik line med bilane (og bilistane respekterer syklistane). ALLE syklar, ser det ut til: dresskledde forretningsmenn (som snakkar i mobil medan dei syklar), småbarnsforeldre (med ein diger kasse med to hjul frampå sykkelen, med ungane oppi), ungar, jålete damer med høge hælar og miniskjørt, gamle damer, gamle menn, fjortisar ... Og dei syklar i all slags vêr. Då det regna som verst, såg dei ikkje ut til å bry seg noko særleg.

Danskane er utruleg elegante når dei syklar! Dei syklar på svarte, tunge syklar utan særleg mange gir, og det er ikkje viktigast å koma fyrst (slik som eg har inntrykk av er trenden i Oslo). Dei sit rett opp og ned og syklar i behageleg tempo. Dei har gjerne korg på sykkelen både framme og bak (gjeld både menn og kvinner). Praktisk!

Beste oppleving: Å leiga bysykkel og testa ut korleis det var å vera syklist (men det var ikkje enkelt å finna bysykkel-stativa! Der er Oslo betre). Det kosta 20 dkr, og då kunne ein ha sykkelen så lenge ein ville, men det var ikkje lås på han, noko som var ei ulempe dersom ein måtte setja sykkelen frå seg i ei stor folkemengde.

2. KaféaneEg har enno ikkje blitt nemneverdig skuffa over verken kaffi eller lunsjmåltid (eller middagar) i København. Alltid tipp-topp kaffi og salatar, som lunsjen min ofte består av (det er lurt å halda seg unna den verste turistgryta i Nyhavn og Strøget - der får ein gjerne overprisa salatblad). Dei aller fleste kaféane tilbyr økologisk mat, og det likar eg.

Favorittkaféar: kaffikjeda Baresso Coffee (på grunn av kaffien), Café Norden (på grunn av salatane, ikkje kaffien) og ein kafé i Blågårdsgade på Nørrebro, som eg ikkje hugsar namnet på, og som minte veldig om kaféane ein finn i Haight Street i San Francisco (hippie-stroket). Eit lite glimt av den supre salaten, smoothien og inventaret på kaféen:
3. Ravnsborggade!
Denne gata har til og med ein eigen nettstad, med oversikt over alt gata har å by på. Det som er bra med denne gata, er at ho ligg litt utanfor sentrum, der alle turistane er. Eg hatar å gå i enorme folkemassar, og det slepp ein her. Her ligg det enormt mange bruktbutikkar og antikvariat, og prisane varierer veldig. Vi rakk ikkje å få oversyn over alt, men eg fann i alle fall ein klesbutikk eg fall pladask for: Riktigt. Ho som driv butikken, syr kleda sjølv. Og her stakk eg av med ein fantastisk, fin retro-inspirert kjole (med 70 % avslag!). Nemleg denne:
Han er laga i eit syntetisk materiale, som ikkje er ekkelt å ha på huda. Det er trykk-knappar framme, så han er enkel å flenga av seg. Mønsteret ser litt sånn bestemor-aktig ut, men detaljane med puff-ermar og innsving gjer at eg ikkje ser ut som ei bestemor når eg har han på. Han er fin å ha utanpå dei baggy linbrøkene mine. Eg likar detaljane, og drøymer om å sy ein liknande kjole sjølv. (På biletet ser ein forresten gåva eg fekk frå Samlaget då eg slutta der - ein kjolebyste! Herleg!) Eit nærbilete av kjolen:
4. Louisiana
Sjølv om det ikkje ligg i København, må eg tipsa om museet Louisina. Det er berre å ta toget nordover til Humlebæk stasjon (tek ca 45 min) og gå ca 500 m, så er ein der. Museet ligg ute ved havet, med store, grøne plener på alle kantar. Det er så vakkert der! I tillegg til faste utstillingar, har dei ulike utstillingar utover i året, så det er alltid noko nytt å sjå. Alltid ein god grunn til å reisa tilbake, med andre ord.

Elles må det nemnast at det er herleg å reisa til ein by der ein kan snakka norsk, og bli forstått. Dette er særleg kjærkome for meg som heile tida må be om glutenfri mat, og då er avhengig av å bli forstått 100 %. Eg likar danskar. I alle fall dei vi har møtt. Dei smiler og gjev i alle fall inntrykk av at dei likar ein.

Heilt til slutt: det er veldig lurt å reisa til København i juli. Det er heilt vilt med sal på ALT! Alt frå 30-70 % avslag. Men ikkje reis når det er helg, for det gjer nemleg alle andre. Reis midt i veka. Vi var der frå tysdag til fredag, og det var perfekt. Då vi reiste heim, kom alle nordmennene veltande inn. Lurt å unngå det.