I mål med flettehals

Oppskrift: "Joda, det er en flettehals" frå Pickles
Til kven: leiaren i Noregs Mållag (svært forseinka bursdagsgåve)
Garn: Abuelita tjukk merino multi i fargen raudrosa (biletet lyg – fargane er mykje blassare i røyndomen)

Eg bad Marit om å ønskja seg ein hals i bursdagsgåve, og så lova eg at eg skulle strikka den ho valde. Eg blei litt nervøs då ho valde denne flettehalsen ... fordi han såg litt komplisert ut, og fordi eg har dårlege erfaringar med litt finurlege oppskrifter frå Pickles (men det var eg som viste henne Pickles-halsane då, så det er jo mi eiga skuld). Og ja, oppskrifta var litt kryptisk. Og det rare var at halsen blei mykje trongare enn det det ser ut som på biletet i oppskrifta. Sjølv om eg strikka han mykje lenger! Eg såg på Ravelry at det var fleire som hadde opplevd det same. MEN! Det var ganske artig å fletta strikka flettene då eg først kom i gang (sjølv om eg pådrog meg strikkesår i høgre peikefinger).

Her prøvde eg halsen rett etter at alle trådane var festa, og då vart eg ein smule skeptisk som vi kan sjå ... fordi eg streva med å få han over hovudet, og fordi han kjendest supertrong ut då eg først hadde fått han på. Eg skylde han difor i rennande vatn og strekte han så vid eg kunne.


Heldigvis er ikkje Marit så tjukk i hovudet som meg, he-he, såg eg satsa på at det gjekk bra. Og det gjorde det! Men eg har ikkje bilete av hovudpersonen sjølv med han på, då.

Det vart att ein god del restegarn, og garnet er utruleg godt og mjukt, så eg må finna på noko lurt å bruka det opp på. Eg trur ikkje eg strikkar ein identisk hals. Om ikkje nokon ønskjer han seg då!

Reprise: melding av eit bladomslag

Eg sat og surfa litt på bloggen min og kom over dette innlegget som eg skreiv for tre år sidan. Det fortener å koma fram i lyset att, så her kjem ein reprise. Eg trur eg må finna meg eit nytt blad å melda att snart!

---

Eg har lenge hatt lyst til å skriva meldingar av bladomslag. Det er nemleg så mange festlege omslag der ute! Dei festlegaste favorittane så langt har vore nokre av omslaga til blekka I skolen, som er medlemsbladet til Skolenes landsforbund (som mannen i huset får) og Cøliakibladet, medlemsbladet til Norsk cøliakiforening (som eg får). For å kvalifisera som festleg favoritt er biletvalet alfa og omega, gjerne i kombinasjon med tekst. 

Her om dagen dukka det opp ein soleklar omslagsfavoritt så langt, og eg tenkte at dette omslaget fortener merksemd! Så her kjem den første omslagsmeldinga på bloggen min.

Eg er veldig glad i reker og trudde først det var reke-reklame frå ICA som hadde dumpa ned i postkassa vår:

No har jo eg berre teke bilete av omslaget, som igjen er ei attgjeving av det opphavlege biletet, så eg må berre aller først skunda meg og presisera at det truleg er fleire ledd her som gjer at attgjevinga mi aldri kan yta rettferd til rekene. Men uansett: Omslagsbiletet viser reker i autentisk rekestorleik, og sidan det ikkje har blitt spart på blitzen, er det mogleg å sjå alle detaljane til rekekroppane klårt og tydeleg. Den kraftige blitzen gjer at det ikkje er tvil om kva det er bilete av – veldig bra!

Etter å ha stira ei stund på rekene las eg tittelen på blekka og forstod sjølvsagt at dette ikkje hadde noko med ICA å gjera. Det første spørsmålet som melde seg, var kvifor nærbilete av reker i sterkt blitzlys hadde fått ein så dominerande plass på omslaget til Oppsal menighetsblad. Blikket glei ned mot dei tre sakene som hadde fått plass på framsida – toppsakene. Og toppsakene denne månaden var altså "Reker på medarbeiderfesten", "Konfirmanter på tur" og "Ny diakon på plass".

Eg merka at eg ikkje var så veldig interessert i å lesa om desse konfirmantane og den nye diakonen. Eg bladde ivrig opp på jakt etter reportasjen frå rekefesten. Heilt til siste side måtte eg bla. Endeleg! Her blir eg møtt med det same rekebiletet som på framsida, berre i litt mindre format. Reportasjen har fått overskrifta "Medarbeiderfesten. Med reker og sang". Her er også bilete av eit fruktfat fruktbord, bilete av folk som et reker og bilete av ei som signerer cdar. I reportasjen kan vi lesa at staben hadde gjort i stand pynta bord "hvor det ble servert flere titalls kilo reker, loff og majones." Men fruktbordet blir også omtalt: "Til sist må en også nevne det imponerende fruktbordet, som selvfølgelig inneholdt en langt ifra liten skål med godteri." Fruktbiletet har fått biletteksten "Stabens velorganiserte fruktbord".

Konklusjon: Dette omslaget er definitivt ein festleg favoritt! Rekebiletet var eit blikkfang som fekk meg til å tråla gjennom heile blekka på jakt etter rekereportasjen. Eg veit ikkje kor klokt det var å plassera reportasjen heilt til slutt. Det kjem litt an på kva dei som har laga bladet, ønskte å fokusera på. Plasseringa av reportasjon heilt til slutt fekk meg jo til å bla gjennom alle sidene og smålesa dei mindre viktige sakene om konfirmantane og diakonen. På den andre sida er trass alt rekene på medarbeidarfesten hovudoppslaget, og då bør kanskje ikkje saka koma heilt til slutt? Då kan det vera fort gjort å gløyma kva som eigentleg var viktig i dette nummeret. Uansett gjorde rekebiletet at eg opna bladet. Og det er jo eit pluss.

Kort oppsummert er altså valet av omslagsbilete (og tekst) eit blinkskot. Biletet av fruktbordet kunne ikkje ha spelt den same rolla, så her har dei gjort ein veldig god jobb med biletutvalet. Det er heilt greitt å nemna fruktbordet, sjølvsagt, slik at vi skjønar at det ikkje berre var reker som blei fortært på den årlege medarbeidarfesten. Blekka får eit stort pluss for at det står i reportasjen at det blei servert fleire titals kilo med reker – det rettferdiggjer på ein måte alt.

Eg forstår kor mykje det betyr å vera frisk

For fleire år sidan kjende eg ein som fekk ein alvorleg sjukdom. Det var ein sjeldan og heilt forferdeleg sjukdom. Eg sende eit brev til han fordi eg ønskte å gje han nokre oppmuntrande ord. Tilbake fekk eg eit kort (ja, dette var leeenge før Facebook, sms og co.). Det var ikkje så mykje som stod der, og skrifta synte at han hadde streva med å forma bokstavane, men det eg hugsar aller best, var desse orda: Eg forstår kor mykje det betyr å vera frisk. Han døydde kort tid etter det.

Eg kom til å tenkja på denne guten, som døydde så alt for ung, då Anbjørg Sætre Håtun døydde av kreft denne veka. Sjølv om eg ikkje kjende henne, kjendest det nesten slik ut likevel. Det siste året har eg nemleg følgt henne på Instagram der ho har delt bilete og kloke, positive, hjarteskjerande, morosame, triste og ikkje minst kjærleiksfylte ord. Sjølv om ho visste at ho hadde ein alvorleg kreftsjukdom, og sjølv om ho gjekk gjennom tøffe behandlingar, greidde ho å skapa gode opplevingar for seg sjølv og andre heilt til det siste. Som ho sjølv uttrykte det: For god helse handler ikke nødvendigvis om et liv uten sykdom. God helse handler først og fremst om hvordan man mestrer livet når man møter motgang.

Det er vanskeleg å forstå kor mykje det betyr å vera frisk så lenge ein er frisk.
Og det er vanskeleg å sjå føre seg korleis ein skal kunne meistra livet dersom ein møter motgang i form av ein alvorleg diagnose. Likevel er det fint og viktig at det finst folk som kan rykkja ein ut av kvardagen og få ein til å tenkja slike tankar.

Nytt kamera

Eg er veldig glad i å ta bilete. Etter at kameraet mitt (frå 2007) byrja å oppføra seg dårleg mot meg, i tillegg til at det blei knust på den eine sida då det datt i golvet i jula, var det openbert at eg måtte eg ha nytt. Etter mange og lange surferundar enda eg opp med eit systemkamera frå Olympus. Eg gjekk over frå spegelrefleks til systemkamera for å sleppa drassa rundt på tungt kamera. Overgangen var større enn eg trudde. Eg blei litt skuffa med det same, men eg trur det går seg til. Det er jo alltid uvant med nytt kamera, og i tillegg er det uvant at det er litt annleis å ta bilete. Men det er sjeldan kameraet sin feil dersom bilete blir dårlege, så her er det berre å øva seg. I dag har eg gått rundt og knipsa utan å tenkja så nøye gjennom kva eg tek bilete av – for å testa ulike objektiv og funksjonar, og no har eg lasta inn bileta. Og då fann eg ut at sjølv om motiva var litt føremålslause, så var dei litt fine òg. Her kjem eit biletras frå kvardagen i vest ein litt lat søndag i januar.

Mitt strikkenyårsforsett

Eg strikkar mykje, og då samlar det seg mykje restegarn. Eg har også garn liggjande som eg aldri har greidd å bruka på grunn av at garnfargane ikkje var slik som eg hadde tenkt. I 2014 har eg tenkt å ta tak i det store garnlageret mitt og bruka det til noko fornuftig. Og eg har funne ut korleis!

Organisasjonen Strikk for livet sender strikka ullplagg og ullteppe til nyfødde, prematurfødde og sjuke barn ved sjukehus i fattige land. Og her har eg tenkt å bidra. 

Eg har byrja på eit ullteppe i Pickles extra fine merino, som er eit utruleg godt og mjukt garn. Oppskrifta er frå Pickles og heiter På veg helseteppe. Det går fort å strikka, og eg har tenkt å strikka så langt at eg har brukt opp alt restegarnet av denne garnsorten. Eg har også tenkt å strikka prematurtrøyer som det ligg oppskrift på på nettsida til Strikk for livet. Gå inn der og les meir. Og strikk! 

Og til slutt ønskjer eg deg eit godt nytt år, anten du strikkar eller ikkje! 

Boktipset!

Frå min splitter nye iPad Air må eg dela eit boktips.

Eg les nesten aldri skjønnlitterære bøker. For det første prioriterer eg å strikka når eg først får tid til å setja meg ned om kveldane. For det andre har eg slutta å lesa på senga, noko eg som regel alltid gjorde før eg blei mor. For det tredje er eg ein særs utolmodig og kritisk lesar. Det skal mykje til før ei bok fenger meg. Eg les stort sett bøker av dei forfattarane som har gjeve meg gode leseopplevingar tidlegare. Men i alle fall var det denne boka som nettopp låg i fanget mitt:

Eg hadde kome til side 12 i dag tidleg, og no er eg ferdig. Eg har brukt kvar ei ledig stund i dag til å lesa. Mannen måtte både bada og leggja sonen. Fordi eg var så hekta. Dessutan seier det alt om ei bok når eg legg vekk strikketøyet til fordel for å lesa. Eg har ikkje strikka ei maske i dag. Men det skal eg gjera no! Les boka! 

Og til slutt: Agnes Ravatn er ein forfattar eg vil tilrå å lesa alle bøkene til, både når det gjeld fortidige og framtidige utgjevingar.

PS: Eg tek i mot lesetips frå kloke hovud, så del veldig gjerne boktips med meg, altså!

Gult er kult, som vanleg

Kva eg har strikka: genser med rund sal frå Sandnesgarn, oppskrift nr. 18 – guttegenser med rund sal – i heftet 0811 Til fjells
Til kven: sonen min på 3 år
Garn: Smart
Storleik: 4 år

Lua strikka eg forresten på tampen av førre vinter. Det er Kongen på haugen-lue frå Pickles. Lua er strikka med Pickles extra fine merino lagt dobbelt, så det gjekk jo veldig kjapt å strikka. Ei supermjuk og god (og gul) lue!

Det er ganske lenge sidan eg byrja på genseren, og eg har streva både med fargeval, strikkefastheit og sjølve oppskrifta, som det var ein feil i. Men no er eg ferdig!

I oppskriftsheftet såg fargane blågrøne og fine ut, som det er mogleg å sjå på biletet til venstre (biletet er frå nettsida til Sandnesgarn). Eg hadde opphavleg lyst til å strikka i desse fargane fordi eg likte dei blågrøne nyansane. Men fordi dette var eit litt gammalt oppskriftshefte var to av fargane utgåtte fargar, nemleg hovudfargen og den fargen som har sterkast grøntone. Eg fekk hjelp i garnbutikken til å velja fargar som likna, og eg enda opp med fargar som eg eigentleg berre var sånn passe nøgd med. Dvs. den fargen som øydela, var den lyselysegrøne her (ser nesten kvit ut):

Eg strikka meg passe nøgd oppover mot halsen, og då eg skulle til å strikka sjølve halsen, innsåg eg at genseren var alt for stor for guten min. Eg hadde altså strikka for laust (ein klassikar). Eigentleg var eg ikkje nøgd med fargesamansetjinga, så det var ikkje så trist å rekkja opp. Eg tok ein pause frå genseren over sommaren, og fann han fram i haust. Det blasse blå garnet blei bytt ut med sennepsgult, eg gjekk ned ein halv storleik i pinnar og strikka stramt. Då! Gult gjorde susen, rett og slett.

Det var første gongen eg strikka med Smart. Det er eit ganske tjukt garn, og det var godt å strikka med. Eg har planar om å strikka ei restegarnlue frå boka Klassisk barnestrikk. Der er det nemleg oppskrifter med Smart-garn.

Jepp, eg strikka genseren ganske lang med vilje. Eg likar at genserar varer meir enn éin sesong. Og når det ligg så mykje arbeid bak som med denne, er det jo ekstra kjekt at genseren varer ei stund. 

Sommarminne

November er her. Eg greier så vidt å ha augo opne. Men det kjem til å bli sommar att.

Snart!

No har eg endeleg fått melding frå Eplehuset om at den nye og fine maskina mi er på veg til meg! Det har vore eit langt bloggopphald først og fremst fordi eg ikkje har hatt anna enn lånemaskin utan enkel tilgang på dei 50.000 bileta mine, men snart blir det bloggings att! Dagens utsikt frå heimekontoret:

Kva du kan få for 20 kr

Denne koppen fann eg på ein bruktbutikk i København i sommar. Han er frå IKEA, og det står "84" under han. Tyder det 1984? Eg tippar det. Eg googla nemleg, og det ser ut som om dette var hotte IKEA-fargar det året. 20 kr betalte eg. Særs nøgd! 

Elles har eg måtta levera inn macen på reperasjon, så det blir truleg sporadisk med blogging framover. Og måndag byrjar eg i ny jobb, Tryggve byrjar i storbarnsavdeling i barnehagen, og far i huset skal på jobbreise. Kvardag ... Merkar det hjelper å drikka kaffi av ein slik kopp då.

 

I mål med julegåvestrikk

Kva: kragejakke frå Nøstebarn, oppskrifta står i Strikk til nøstebarn
Til kven: mamma
Garn: dobbel tråd med 2-tråds merino lammeull frå Nøstebarn. Fargar: 885 rust (mørk oransje) og ein lys oransje farge frå Nøstebarn som er utgått.
Storleik: small

Endeleg blei eg ferdig med julegåva til mamma! Julegåva for 2012, altså ... Eg skulle strikka ferdig jakka i dagane før jul i fjor, men så blei eg sjuk og gjorde ikkje så mykje anna enn å liggja til sengs i heile jula, og då blei jakka liggjande på vent. Lenge. Men i går blei eg ferdig!

Eg blei ganske godt nøgd med fargevalet. Dei to oransje fargane gir eit fint spel. Den lysoransje fargen som er utgått, hadde eg eigentleg byrja strikka ei Nøstebarn-undertrøye med for fleire år sidan, men dette prosjektet blei ikkje så bra, så eg rekte oppatt alt. Den andre oransjefargen er mørkare oransje, og er altså den oransjefargen Nøstebarn sel i dag.

Mottakaren blei ganske så nøgd òg, trur eg!

Sjå min kjole

... han er gul som sola!

Eg er så nøgd! I København kan ein finna fullt av små butikkar som sel ganske så unike kjolar. No i juli var eg innom ein 50-talskjolebutikk (heilt fantastisk, men eg kjøpte ikkje noko), mange bruktbutikkar og små butikkar som sel eigenproduserte kjolar.

Denne gule kjolen fann eg på den fantastiske butikken Divaen og Krudtuglen i bydelen Nørrebro (bydel som er eit must å vitja). Her sel dei både kjempefine og særs solide leiker (lite plast, mykje tre – Tryggve kjøpte seg eit verktøysett), kjempefine klede til barn (blant anna har dei det økologiske merket Ej sikke lej), og så har dei ei lita avdeling med kjolar og bukser dfor vaksne. Merket heiter Millou og blei skapt av to danske damer i 2006. Divaen og Krudtuglen er den einaste butikken som sel merket, så det er ganske så unikt. 

Ein ser at kjolen er vakkert sydd, her er det ingen saumar på skeive, feil eller manglar. Det er ein omslagsskjole, så ein kan knyta så laust eller stramt ein vil. Han var litt vid i overdelen, tykte eg, så eg må kanskje sy han litt inn i sidene.

Kjolen er sydd av det velrennomerte stoffet Liberty of London. Det er tynt og silkeaktig bomullsstoff, og det er mogleg å kjøpa metervare og sy eigne klede av det, men det er ganske så dyrt (kjolen var ikkje heilt billeg, heller). Stoffet er veldig behageleg å ha på. Kjolen var litt gjennomsiktig, så eg var særs nøgd då eg fann ein supermjuk underkjole på Gudrun Sjöden, som passa heilt perfekt til kjolen.

Så om du skal til København på kjolejakt, styr unna H&M på Strøget, og peil deg inn mot Elmegade 22, der denne butikken ligg. I denne gata ligg det dessutan mange andre kule butikkar og fine kaféar. (50-talskjolebutikken låg like ved.) Vi åt på The laundromat café i Elmegade 15, og det var kjempegod mat både for store og små.