Kjøben, altså

København! Det var tre år sidan sist, alt for lenge sidan. Eg diggar den byen! Eg diggar ikkje turistoverfylte Strøget, der er vi sjeldan. Men København er meir enn Strøget. Mykje meir!

Denne gongen leigde vi ei privat leilegheit som vi fekk tak i på ferieboligkbh.dk. Kan tilrå det, altså! Særleg når ein har barn er det fint å ha fleire rom å boltra seg på. Vi kjøpte mat hjå den lokale kjøbmanden, og sjølv om det var ein liten, lokal kiosk, hadde dei veldig bra utval av mat: gode ostar, godt kjøtpålegg, gode juicar. Og utvalet av økologisk mat er enormt bra, same kvar ein handlar.

Noko av det beste med København er at folk syklar! Folk syklar over alt. Fordi det er sykkelvegar over alt. Denne gongen leigde vi syklar i to dagar. Den eine sykkelen hadde ein kasse frampå, som Tryggve sat (og sov i).

I løpet av dei to dagane sykla vi mange kilometer. Det som er så diggbart med Kjøben, er at det ligg små, fine butikkar i kvar ei minste gate. Så då vi sykla rundt, stoppa vi opp der vi såg noko tiltrekkande. Eg likar særleg dei små bruktbutikkane som slett ikkje er overprisa (dersom ein samanliknar med norske forhold). Vi gjorde mange kupp på bollar og fat og barnebøker.
 


Det var svært heitt dei fem dagane vi var i Kjøben, og den eine dagen tok vi toget til Amager strand, til liks med ein million andre. Vi hadde aldri bada i Kjøben før, men det må vi gjera igjen dersom det blir like heitt neste gong vi reiser dit. Det var ein fin bris i lufta, så det var slett ikkje kokheitt å vera på stranda. Temperaturen i sjøen var perfekt, og stranda var mjuk å gå på.

Eg har skrive om København på bloggen før, og eg brukte faktisk nokre av tipsa på bloggen. Ein gløymer fort, så det var fint å finna dei att.

• Om København i februar 2010
• Om København i juli 2008

7. juli 2010

Datoen som har blitt minst like viktig som min eigen bursdag. Tryggve er 3 år i dag! Det raraste er at her går han rundt på sitt mest sjølvsagte vis og erobrar verda dag etter dag, seier snåle, artige, fine ting og finn på alle slags merkelege sprell – som å gå ut i garasjen midt i bursdagsfeiringa si, dra med seg stigen og forklara på sitt mest mest overtydande vis at han skal på taket og fanga fluer. Han oppfører seg som om han alltid har vore her. Og han er så sprell levande at eg har vanskar med å sjå føre meg at han har vore ikkje-eksistens. Hurra for finingen min!

3 år og 29 kg sidan og uvitande

Om to dagar blir han 3 år. Eg sit og planlegg kakebakst og ser på gamle bilete av dei siste dagane før han blei fødd. Det er ikkje til å tru kor mykje det er mogleg å læra på 3 år. Barn er geni. Eg har lært ein del eg òg, då. For ein veit ingenting om korleis det er å få barn før ungen er komen til verda. Ein kan lesa og læra, og eg har nok aldri googla så mykje som i svangerskapet. Men likevel er det eit sjokk og ei enorm omveltning når ungen er komen ut. Og ein blir aldri utlært. For etter kvart som ungen veks til, byrjar gå og snakka og interessera seg meir og meir for omverda, kjem ein stadig opp i nye situasjonar som krev noko nytt av ein som forelder.

Det finst ikkje fasitsvar på kva ein som forelder skal seia og gjera i ulike situasjonar ein kjem opp i med ungen. Men det er likevel nyttig å få råd om korleis ein kan handtera ulike situasjonar basert på generell kunnskap om kva ungar treng. Ungar er ulike, men dei er likevel like på mange område. Og alle foreldre ønskjer jo at det skal gå godt med ungane deira. At dei skal bli kloke og gode og trygge. Og det blir dei ikkje av seg sjølve.

Eg kjøpte nyleg ei utruleg bra bok: Selvfølelsen hos barn og unge, av Guro Øiestad. Og eg kan ikkje få sagt sterkt nok kor mykje eg har lært av denne boka. Eg kjenner meg att i så mange situasjonar. Og eg har fått mange a-ha-opplevingar. Eg ser at eg ikkje er heilt på jordet som mor, og eg ser område der eg kan bli ei mor som er endå meir til stades for poden. Denne boka vil eg utropa som pensum for alle foreldre og for alle som arbeider med barn.

Sommaren eg byrja springa

Ja, det skal bli sommaren 2013, det! Eg har aldri likt å springa for å trena. Eg likar aerobic/saltimar der ein instruktør fortel meg kva eg skal gjera. Og så gjer eg det. Til bra musikk og saman med mange andre. Eg må vel kunne seia at eg elskar å trena slik. Eg saknar veldig treningssenteret mitt i Oslo, Krønsj. Det gav meg alt eg trengte, både av uthaldstrening og styrketrening. Og treningsglede! Her på bygda er det ikkje så mange saltimar på treningssenteret for tida. Eg måtte ty til ein annan måte å trena på.

Så! Lukka var stor då eg oppdaga ein fantastisk app til mobilen: Get running. Gjennom appen skal eg greia å springa i 30 minutt i løpet av ni veker. Det verkar utopisk nett no. Eg byrja i går. Det verka ganske lett før eg tok fatt: Eg skulle springa i 1 minutt x 8, og gå i 1.5 minutt mellom kvar gong eg sprang. Det var faktisk ganske tungt! På øyret er det ei behageleg kvinnerøyst som fortel meg når eg skal gå, og når eg skal springa. Ho fortel meg når det er 10 sekund att før eg kan gå, og ho er tolmodig og forståingsfull. Og det treng eg. For eg likar ikkje å springa. Men det gjekk overraskande bra likevel. Eg er optimist!

Det som er bra, er at det er utruleg fint terreng å springa i rett utanfor huset. Eg joggar langsmed bringebær- og jordbæråkrar og sauer. Og det som også er bra, er at for å springa treng eg berre nokre lette treningsklede og eit par gode joggesko. Så eg kan springa heile sommaren gjennom utan å planleggja så mykje. Instruktøren er med, til og med! Kanskje eg kjem til å lika å springa til slutt. Det er vel også eit slags mål oppi dette – at det ikkje blir med dei ni vekene.

Her er eg!

Eg vart lei av å blogga, så no har eg vore vekke sidan mars. Men typisk nok, når sommaren er rett rundt hjørnet og ingen er på nett, då får eg bloggelyst. Så her er eg! Veit ikkje om det er så mange som heng med på bloggen lenger, men. Er det det? Eg har fått skikkeleg dilla på Instagram, og der er eg å finna som ragnhildas, for den som ønskjer å få daglege oppdateringar av livet i vest.

Det er (endeleg) sommar i Sogn. Den første sommaren sidan vi flytta frå hovudstaden. Då snøen omsider forsvann, oppdaga vi at vi budde i ein jungel. Vi har klipt, sådd, luka, vatna ... Og det er utruleg fint at poden berre kan springa rett ut, og så er han i hagen. Det er litt anna å bu i tredje etasje i ei blokk ... Så vi er framleis glade for at vi har flytta på bygda.

Følg med!

God morgon!

Endeleg ferdig! Byrja på God morgon-genser frå Pickles i jula, og det var jo ein enkel genser å strikka, men eg tykkjer det er så keisamt å strikka med berre éin farge, så det tok si tid likevel. Eg strikka bolen litt for kort, men han blei passeleg lang etter at eg vaska genseren og strekte han i våt tilstand. (Eg strikka i storleik small.)

Det beste med genseren er at han er så utruleg god og mjuk. Og varm! På biletet har eg ein tynn ullgenser under, men han måtte eg ta av, gitt, så eg gjekk berre med ein singlet under. Det kjendest ut som om eg var innpakka i bomull. Mmm.

Pickles har fine strikkehjelpfilmar på sidene sine, og denne gongen lærte eg å veva saman to delar (oppe på skuldrene) og å henta opp masker (for å strikka ermene og halsringinga) slik at det blei superfint. Særs godt nøgd med å få lure strikketips!

Eigentleg tenkte eg jo å strikka genseren i fargen appelsin, men fargen var ikkje heilt som forventa, så eg bytte til ein litt keisam farge (lime). Angrar litt på at eg ikkje strikka med ein knæsjare farge, det er litt for mykje grønt i livet mitt. Men det neste strikkeprosjektet er i alle fall fargerikt!

Det skal bli bråkmakargenser, også oppskrift frå Pickles. Dobbelt tråd og fire fargar krev litt tolmod, merkar eg, men det er vel straffa for å ikkje villa strikka med éin farge.

Kapa!

Eit lite tips til dekorativ innramming av bilete: framkall bileta og få mondert kapaplate bak! (Tips nr. 2: Ein treng ikkje furuvegg i alle rom i eit hus ...) Det er jo ganske poppis med fotolerret på blindramme, men eg tykkjer ikkje det blir så fint med tjukk ramme, så difor blei eg så nøgd då eg prøvde kapaplater. Kapaplata er veldig lett, så det er enkelt å festa bileta på veggen med sånn der lærartyggis. (Perfekt dersom du har ein murvegg du ikkje vil borra i!)

Det er ikkje så vanleg at fotobutikkar tilbyr kapaplater, men det gjer Akersgata foto. Ein fotobutikk eg kan tilby på det varmaste! Det er rett og slett ein unormalt bra fotobutikk. Framkallinga blir særs bra, folka som arbeider der har skikkeleg peiling, og dei tilbyr tenester som kjedebutikkar ikkje kan tilby / ikkje er gode på. Eg har aldri vore så nøgd med fargeattgjevinga på bilete før, og eg er ekstremt kritisk når eg får framkalla bilete.

Den kvite rundt kanten er valfri. Eg likar han!

Bror min har skanna mange dias frå barndommen, og på 70-talet var det kvadratiske foto som galdt. Eg tykkjer det blir sååå fint med kvadratiske foto på kapa.

Når ein har bilete på kapa / utan glasramme, er det finast med matt overflate, men eg tykkjer eigentleg matt eller halvmatt alltid blir finast.

Eg har berre vore i butikken deira og framkalla, men ein kan senda inn bestilling på nettsida òg (sjå nedst på startsida).

No angrar eg berre på at eg ikkje forstørra bileta endå meir, så fine er dei. (Desse er 15 x 15, trur eg.)

I mål med eit lite gardinprosjekt

I det nye huset vårt er det enormt mange vindauge, og alle er av ukonvensjonelt format. Det er jo ikkje nødvendig med gardiner framfor alle vindauga, men der sola steikjer, og der det er mykje innsyn, er det jo litt greitt med gardiner. Det er ganske så bra innsyn på badet oppe, så der fann eg ut at vi måtte ha ei gardin. Vindauget er under 1x1 meter og kvadratisk, og eg leita blant stoffrestar for å sjå om eg fann eit lite flak eg kunne sy gardin av.

Eg sydde saccosekk til poden for eit års tid sidan (denne), og dette stoffet hadde eg nokre restar av. Eg blei særs nøgd, for fargane passa perfekt til det pastellblå og litt triste 80-talsbadet vårt. Eg sette i gang, og trudde eg hadde meir enn nok stoff. Men nei, det største flaket var for lite. Så kva gjorde eg? Eg måtte lappa saman ... Eg klipte i firkantar og trekantar og prøvde meg fram.

Glimt frå prosessen ...

Heldigvis er det eit praktisk mønster når det gjeld å lappa saman slik at det blir fint.

Etter litt prøving og feiling og triksing og miksing blei dei fem stoffdelane til ei lita og søt gardin.

Det er jo ikkje spesielt spanande å sy gardiner, men dette prosjektet blei jo litt artig. Eg var på nippet til å gje opp eit par gonger fordi eg ikkje trudde det kom til å bli nok stoff. Eg måtte ta i bruk kvar ein cm med stoff eg hadde att.

Eg er særs nøgd med at eg fekk brukt opp stoffrestar, for eg har ein plan om å bruka opp mykje stoff som berre ligg og sleng.

Så no vart det god karma på do!

Mobilbloggpost frå sofaen

I huset har vi plassert sofaen slik at vi har best mogleg utsikt til himmelen og fjella. Det er absurd mange vindauge i huset, og det er så digg med alt lyset som fløymer inn. Utsikta gir meg ro. No er det fullmåne. Perfekt!

Hos frisøren

I sparkland

Eg trudde sparken var utdøydd. Men i Jostedalen brukar dei framleis spark! Her er det kvite, usalta vegar så langt auga kan sjå.  – Kjøpe sånn! sa poden og sprang av garde med sparken framfor seg. 

Ein hyllest til det vesle

Etter snart to veker på ny plass har vi endeleg fått Internett i hus. I det nye huset vårt. Ting tek litt tid her i indre Sogn ...

Vi fyrer for harde livet i sprengkulda, og innimellom innbiller eg meg at vi er på hyttetur. Men dette er kvardagen. Ein kvardag eg fint kan leva i.

Etter 14 år i Oslo må eg berre seia at det er topp å bu på ein liten plass. Her er alt så oversiktleg og greitt. Frå huset vårt ser vi taket på barnehagen til poden (det er eit lite jorde mellom), eg ser jobben min, eg ser kjøpesenteret (som har alt ein treng, og meir til), Lustrabadet (som ligg rett ved jobben), eg ser fjorden (endeleg!), eg ser treningssenteret, og eg ser høge, snødekte fjell med sol på. Det er akkurat det eg treng å sjå utan det kjennest ut som om eg forsvinn i mengda. Eg likar å kjenna at det er plass til meg. (I Oslo får ein ikkje akkurat den kjensla.)

Ei eldre dame stod i vegkanten rett ved huset vårt og haika med meg i dag. Ho måtte nå ein buss (her går ikkje bussane så ofte), og ho hadde det travelt. Vi hadde ein kjekk bli-kjent-prat dei få minuttane turen tok, og eg reknar med eg ser henne att i og med at vi bur i det same byggjefeltet. Sjølv om ho aldri hadde haika før, gjorde ho sjølvsagt det. Kva elles? Eg nikka nøgd til meg sjølv i bilspegelen då eg sleppte henne av. Og tenkte at eg her vil eg bu.