Osloreklame: Lindøya

Lindøya! For ein idyll! Dersom du bur i Oslo og er lei av fullstappa strender på Gressholmen og Hovedøya: reis til Lindøya! Dersom du får besøk av folk frå innland eller utland og vil visa dei ein flik av hovudstaden: Ikkje reis til Vigelandsparken eller andre openberre turistfeller. Reis til Lindøya!

På Lindøya er det mange små hytter med små hagar rundt. Det er ikkje lov å bu der året rundt, og det er strengt regulert når det gjeld utbygging og slikt. Det er ein søt, liten landhandel der. Og det er offentleg toalett. Det er ikkje hit ein reiser dersom ein vil bada (veldig skarpe, små flintsteinar over alt), men det er fullt mogleg å ta seg ein dukkert. Sjøen er jo der.

Det tek 15–20 minutt med offentleg kommunikasjon (dvs. båt frå Oslo) å koma seg dit. Og vips er ein på ein annan planet. Vi var der i sol og sommarleg vind her om dagen, og det var så utruleg avslappande å vandra rundt mellom dei små hyttene og velja seg ut den hytta ein likte best. Eg peikte på alle.

Batteriet på kameraet var nesten utlada, så eg fekk ikkje teke så mange bilete som eg ville, og eg føler at bileta eg tok, ikkje greier å attgje kor fantastisk det var der. Men her er eit lite utval.

Sauer under sol og skyfri himmel

Eg blir så innmari gira når eg finn ei strikkeoppskrift eg likar! Sjekk den superfine genseren, da!!! Mønsteret (og biletet) er frå Dalegarn, katalog nr. 248. Garnet heiter Hegre, og eg hadde ikkje høyrt om det før. Men eg har ikkje strikka så mykje med Dalegarn før, heller. Garnet er veldig tjukt, så dette blir ein god og heit genser for poden til vinteren. Eg er litt usikker på om eg skal strikka storleik 2–3 år eller 4–5 år. Poden er 2 år, men stor for alderen. Samtidig strikkar eg ganske laust, så kanskje 2–3 år held? Hm.

Så no er det berre å fullføra nokre andre prosjekt før eg går i gang med dette. Garnet er kjøpt inn, og eg sit og ser lengselsfullt bort på det her eg sit. Korleis skal eg få tid til å strikka alt eg har lyst til? Det er jo så mange fine oppskrifter der ute! Sukk, altså.

Om kjerringbloggar

Clara Lidström driv bloggen Underbara Claras värld, og eg diggar bloggen hennar. Ho skriv så braaa! Ho skriv om emne som interesserer og inspirerer meg, som eg kjenner meg att i, og som eg lærer mykje av. Ho er dedikert og ekte.

Biletet er henta frå Underbara Claras värld.

Sockerbloggandet som stör er eitt av favorittinnlegga mine på bloggen hennar, og det er aktuelt i ordskifte som med jamne mellomrom dukkar opp her i Noreg òg, no siste gongen i midten av juli, der bloggkollektivet Maddam hadde ein (etter mi meining) unyansert artikkel på trykk i Dagbladet der dei kritiserer det dei kallar mammabloggar. Innlegget heiter Familielykke fanget i nettet. Den fine bloggen Mammadamen har skrive eit tilsvar under overskrifta Mammabloggdebatten er fordumsfull og nedlatende. Eg tykkjer overskrifta er ei god oppsummering. Støttar den!

Men altså: Clara skriv særleg godt om emnet. Les! 

22. juli

For eitt år sidan var eg her, langt inne i Femundsmarka med særs dårleg mobildekning. Veslingen hadde nyleg lært seg å gå, han gjekk rundt med vaklande steg, krabba og flira.


Då dei første meldingane om det forferdelege kom, var eg letta over at eg var kilometermis unna der alt skjedde. Likevel kjendest nære ut. Vesle Noreg! Eg har tenkt mykje på dei som blei råka. Og eg er mektig imponert over alle dei superfine og kloke AUFarane. Dei gir i alle fall håp for framtida.

Langs norskekysten

Det har visst vore ferie her på bloggen. Eg har også hatt ferie. Ei kort oppsummering: Noregsferie er topp! Særleg når ruta går langs kysten. I sommar har eg oppdaga så mange fine plassar i heimfylket mitt Møre og Romsdal som eg aldri har vore på før. Ein av mange favorittar blei den vesle øya Finnøya som ligg her, ca. midt mellom Ålesund og Molde:

Eg elskar å vera ved havet og kjenna sjølukta og vinden. Det har ikkje vore ein tropisk heit sommar, akkurat, men det gjer meg ingenting. Poden på 2 vil ut og plaska med ein gong regnet høljar ned (helst berrføtt), så her er det berre å slutta å klaga på nedbør og sur vind!


Eit lite biletdryss (det øvste biletet er frå akvariet i Ålesund, dei andre er frå Finnøya):

Strikkeprosjekt med Sandesgarn

Eg har ikkje strikka så mykje med Sandnesgarn-oppskrifter før. Men no blir det andre bollar. Eg har sett gjennom hefta til Sandnesgarn på nettet, og der var det mykje fint! Her er noko av det har lyst til å strikka.

Denne kjøpte eg faktisk garn og oppskrift til i går. (Eg likar ikkje at dei kallar det "guttegenser", men.) Botnfargen og ein av dei andre blåfargane eksisterer ikkje lenger, så eg måtte finna nokre alternativ. Eg veit ikkje heilt om eg blei nøgd. Genseren er strikka i Smart-garn, og det finst så vanvittig mange fine fargar i det garnet, så eg skulle gjerne ha brukt andre fargar. Hm. Vi får sjå. Eg skal strikka i storleik 4 år til poden på snart 2, så eg har tid til å ombestemma meg.

Sjekk den fine kattegenseren! Eg må strikka denne ein gong, men ikkje med den lyseblå fargen.  

Perfekte fargekombinasjonar! Og så fint mønster, da! Eg må visst strikka denne også.

Originalt og stilig mønster!

Eg har lenge vore på jakt etter ei fin oppskrift på vest til poden. Eg likte veldig godt mønsteret på bringa og fasongen på denne vesten.

Før eg går i gang med nokre av desse oppskriftene, har eg ein million andre prosjekt eg må gjera ferdig. Det er så mange nye verdsborgarar rundt omkring, så eg strikkar på søte små plagg for tida.

Alle bileta har eg funne på nettsida til Sandnesgarn.

Sommarferie!

Klassisk reisemål: heim.

Terningkast 6: Alt som er

Alt som er av Brit Bildøen kom ut i 2004 (Samlaget), og eg kjøpte boka på supersal for nokre år sidan. Då hadde eg ikkje høyrt om boka før. Men for ei bok! Eg likar særs godt skrivemåten til Bildøen. Ho skriv så poetisk, eller kva eg skal kalla det. I staden for å skildra eit hus rett fram (eit hus står sentralt i boka), skildrar ho det som om det er eit levande menneske. Døme på både vakker tekst og vakkert omslag:

 

Huset, det store, gamle tømmerhuset, stod og lente seg mot vegen. Det såg ikkje på dei med vindaugsauga sine, men heldt dei vidt oppsperra i alle retningar, som for å passe på at ingen la merke til kva det heldt på med. Og det lente seg. Sakte, men sikkert strekte huset seg mot vegen der ute, vegen som kunne skimtast mellom trea, bak syrinhekken. Det rista lett, det var som om ei skjelving gjekk gjennom huset frå grunnmuren og opp til pipa. Til og med bakken begynte å dirre, koppar og kaffiskåler klirra svakt på hagebordet, og det gjekk an å høyre ei forpint knaking frå dei gamle tømmerstokkane. Og huset tøygde seg. Det strekte seg så langt materialet kunne tillate, og litt til. Eit lite stykke nærare vegen kom huset, før det gav opp og seig på plass att med eit lydlaust sukk. Om litt såg det igjen på dei med det vande, uttrykkslause blikket. 

Denne måten å skriva på går som ein raud tråd gjennom boka, og eg diggar det! Skildringane gir så fine bilete! Det er umogleg å skumma gjennom avsnitt som det over. Det hende eg faktisk las skildringane fleire gonger, så fine var dei. Og det er ikkje typisk meg når eg les ei skjønnlitterær bok. 

Men i alle fall: Boka handlar om ei slekt, men først og fremst om Mariann og Endre. Det er ei kjærleikshistorie. Eller fleire kjærleikshistorier. Eg seier ikkje meir enn det. Les boka!

• Her fortel Bildøen om boka.

Terningkast 6: Elin og Hans

Vi er komne til den andre boka i serien Terningkast 6.


Elin og Hans av Trude Marstein (Forlaget Oktober) var ei overraskande bra bok. Eg hadde ingen forventningar om boka, for eg kjøpte henne litt tilfeldig på sal ein gong, trur eg. Eg har lese bøker av Marstein før, og dette er den beste eg har lese av henne.

Boka handlar om Elin og Hans, men Elin er død. Hans tenkjer tilbake på samlivet deira. I starten av boka veit vi ikkje kvifor Elin har døydd, eller korleis dei har hatt det saman, men etter kvart kjem det fram meir og meir, og gjennom mange frampeik om kva som har skjedd, blir handlinga driven framover. Det ligg ei uhyggjeleg stemning og kviler over boka, tykkjer eg. Det var fleire gonger etter å ha gått av t-banen (eg les på t-banen) at eg ikkje greidde å rista av meg stemninga i boka. Og tru meg: Det skal mykje til før eg blir så gripen av bøker. Suverent!

Eg spør meg: Kvifor er ikkje denne boka meir kjend? Eller er det berre eg som ikkje er heilt oppdatert? Les!

Terningkast 6: Mellom oss sagt

Dei einaste gongene eg har tid til å lesa for tida, er på t-banen på veg til og frå jobb. På den måten har eg kome meg gjennom tre bøker i vår. Og alle bøkene var så bra, så eg må tipsa om dei. Aller først: Eg er ikkje enkel å gjera til lags når det gjeld bøker. Eg blir fort rastlaus og lei når eg les (same om det er bøker, blad eller aviser, eigentleg). Det skal mykje til før eg blir fenga og gløymer tid og stad. Men med desse bøkene var det full klaff, og dei tre forfattarane bør endå meir opp og fram i lyset enn dei er, dei skriv så braaa! Så her kjem innlegg nr. 1 i serien Terningkast 6:

Mellom oss sagt av Marit Eikemo (Samlaget) er debutromanen hennar, og ho skal eg definitivt lesa meir av! Boka handlar om Regine. Ho bur i Bergen og arbeider på Aetat (dette er før NAV). Ho bur åleine og kjenner seg ganske einsam, og det går ganske så dårleg på mange område i livet. Likevel er ikkje boka berre supertrist. Ho inneheld ein fin miks av alvor og humor, ho er både trist og lett på same tid. Frå forlagets omtale av boka:

Mellom oss sagt er ei vittig og skarp, tragisk og sår skildring av venskap og einsemd, om suget etter å høyre til – og om fellesskapets klaustrofobi. Med nittitalet som nært bakteppe, handlar romanen om strevet med å finne seg ein plass i dagens Norge.

Kanskje ein bagatell, men eg diggar bokomslaget! Les, les!

Andre bøker av Marit Eikemo finn du her.

Morgonstund

Kvardagen

–Å, neeeei! svara veslingen trist og rista på hovudet då eg lurte på kva som hadde skjedd.