Ekorngenser!

Dette er det nye strikkeprosjektet mitt. Ein ekorngenser! Eg fall pladask då eg såg det fine mønsteret. Eg tenkte med ein gong på dei søte ekornungane i hagen til mamma og pappa, på hausten, haustfargar, på leik og gaman i skog og mark i barndommen ... i det heile teke gav mønsteret og fargane meg gode assosiasjonar. Det er litt kjipt at eg må strikka med babyull frå Dalegarn. Garnet kjennest så utruleg glatt og behandla ut. Og ein skal strikka med pinnar i storleikane 2 og 2,5. (2 er dei tynnaste pinnane som finst ...) Altså går det veldig saaakte å strikka (heldigvis er det storleik 6 md). Men eg har byrja! Og eg gler meg til eg skal strikka ekorna og til eg skal festa dei fine, oransje nøttene.

Uff og uff

Dette biletet fann eg i eit Se og Hør som eg tilfeldigvis gløtta i då eg var på stam-sushiplassen min (der dei har bra sushi, men dårleg lesestoff). Eit nesten identisk bilete stod ved sidan av, og overskrifta var "Finn fem feil." Eg veit ikkje heilt kva eg skal konkludera med, bortsett frå det heilt openberre med at dei passa godt inn i blekka.

Pus i hus

Dette er Brötzmann. Han er oppattkalla etter denne mannen (han med saksofonen). Her ligg han i vindaugskarmen på soverommet vårt og følgjer med på fuglar som flyg forbi.

Med ujamne mellomrom, når husmor og husfar er vekkreiste, kjem den fine katten på overnattingsvitjing. Denne gongen har han sjekka inn for fire netter, og som kvar gong når han er på vitjing, blir kåken vår forandra. Noko skjer med kåken! Og med oss. Eg går med ei konstant kjensle av at vi ikkje er åleine. Eg høyrer at eit levande vesen tassar rundt i gangen på tørre potar medan eg sit på kjøkkenet. Eg sit på kontoret medan eg høyrer ein ball som trillar over stovegolvet. Kva skjer no? tenkjer eg forventingsfullt. Tørre potar og kvasse klør går plutseleg til åtak på tærne mine, medan eg anar fred og inga fare. Dette levande vesenet tenkjer, det har ein plan, utanfor vår kontroll! Kva som helst kan skje. Dersom det blir heilt stille, blir vi urolege. Kva tenkjer han no? Kva er planen?

Det kan skje noko i kvar ein krik og krok. Heile kåken er levande. Brått ser vi at ein serviett på golvet kan vera utruleg interessant å studera nærare. Eller at plantane smakar godt. Garnnøsta mine er fine å leika med. (Og dei smakar godt.) Brått må vi hugsa å ta att døra til soverommet før vi går på arbeid om morgonen (senga er det einaste forbode området). Og verandadøra er det krise å gløyma å ta att, for enn om han hoppar over kanten? (Skrekkscenarioet til ein kvar kattepassar) Vi må sjå at pus har nok mat, og at dokassen hans er tom for drit. Det er eit levande vesen som vandrar rundt i huset vårt! Kvar er katten? seier vi i kor når vi har vore oppslukte av noko på tven og gløymt at vi har ein katt på vitjing. Og så leitar vi til vi finn han. Ofte har han berre lege og sove på stovebordet rett framfor oss, medan vi har leita huset rundt.

Når eg står opp om morgonen, er det første eg tenkjer: pus! Korleis har natta hans vore? Eg er like spent kvar gong på å sjå om han verkeleg ER i huset. Som regel ligg han uskuldig og søv på det varme badegolvet, medan ballen, leikemusa og diverse andre leikbare effektar ligg på heilt andre plassar enn kvelden før. Det ligg hårtustar på kjøkkenbordet, og pus stryk seg inntil leggen min.

Det raraste er at når pus er tilbake i heimen sin, kjennest det ut som om han framleis er her. Vi tek att dører som før og skal til å sjå om han sit i vindaugskarmen, før vi hugsar at han er borte. Så då er det berre å gle seg til neste gong kåken blir levande att. I mellomtida må det støvsugast.

Snadder

I kjøleskåpet står det fem syltetyglas med heimelaga eplemos frå Mjosundet. Mamma har garantert at innhaldet er økologisk og har skrive utanpå kvart glas kor mykje (dvs. lite) sukker ho har tilsett. Dagens kveldsmat: knekkebrød med eit tjukt lag med cottage cheese (eller hytteost, som det truleg burde heita) nedst og eit minst like tjukt lag med eplemos på toppen. Det spørs kor lenge glasa får stå der fulle.

Ein herleg dag i hovudstaden

Stikkord er strålande haustsol og haustluft og ein tur til Sømmelig, der eg kjøpte retrotøystoff, kaffi og bladde i gamle handarbeidsblad. Og snart: film frå Haiti på Film frå Sør. Nett no går eg nedover Torggata i sola og diggar at det er mogleg å blogga same kvar eg er.

Dagens søndag

Den første søndagen i oktober blir Mjosundmila skipa til. Dette har vore ein årviss tradisjon sidan 1986, og eg var med dei ni første åra (dvs. så lenge eg budde heime). Det er mogleg å springa på tid òg, men eg har aldri gjort det. Ja, det heiter Mjosundmila fordi distansen er EI MIL, men eg greier ikkje å springa så langt, diverre. Den siste gongen eg gjekk, var altså i 1994, og i år fekk eg gullmerke for å gå for tiande gong. Juhu! Deltakartalet har gått gradvis nedover, og i år var det 16 som deltok, mot om lag 60 deltakarar i glansdagane. No skal det seiast at i år både regna og SLUDDA det konstant, så det er mogleg at det ikkje verka så forlokkande. Eg tykte det var herleg å gå ute i striregnet, og endå betre var det å koma heim og ta ein glovarm dusj i vatn frå Gulmåssåbekkjen og med ekte einer-dusjsåpe, eta lapskaus til middag og eplekake til dessert. Og så skal eg berre strikka resten av kvelden og ikkje tenkja på at vi må reisa attende til Oslo i morgon.

Eg og pappa. Pappa gjekk for 21. gong!
Knut gjekk for første gong.

Tøystoff på rekkje og rad

Dette er nokre av tøystoffa eg har liggjande no. Eg innser at eg har ein tendens til å kjøpa tøystoff som eg tykkjer har utruleg fine fargar og mønster, men som kanskje ikkje eignar seg så godt til å bli klesplagg til meg sjølv. Dessutan er stoffa så fine at eg knapt tør å tenkja tanken på at eg må klippa i dei. Sukk, korleis skal dette gå? Eg trur eg må finna ut kva kvart einskild plagg skal bli til. Eg må laga ein syplan!

33!

I dag vart eg 33 år! Eg konstaterer at eg stadig blir yngre. Eg har nemleg ein tiårskalender som eg skriv tre linjer i kvar dag, noko eg har eg gjort sidan 1999 (2008 er altså det tiande året eg gjer dette.) 30. september 1999 fylte eg 24 år, og då oppheldt eg meg i Santo Domingo, Den Dominikanske Republikk. Denne dagen skreiv eg i tiårskalenderen min:

24 år. I Den Dom. Rep. Feira hos Lorenzo med rundstk, pannekaker og vin ... Kjenner meg gamal.

2001 er ikkje noko å referera om, men i 2002 fylte eg 27 år, og då skreiv eg m.a: No kjenner eg meg verkeleg GAMAL!

Men sidan den gongen har det berre gått oppover, eg uttrykkjer stadig større glede ved å ha bursdag for kvart år som går. Og bursdagsfeiringane blir liksom barnslegare og barnslegare, tykkjer eg (men eg likar det). Det er til og med beibiar med på feiringane. Eg fattar ikkje korleis eg kunne kjenna meg GAMAL som 24-åring! Eg tykkjer jo ikkje at 24-åringane i dag er så gamle, akkurat. Men samstundes kjenner eg meg ikkje gamal som 33-åring. Konklusjonen må vera at eg VAR eldre, og at eg stadig blir yngre. Hurra!
Her har eg pynta meg til dameselskapet i kveld. Klesstilen avlører jo at eg nærmar meg 50, men eg ser no elles ganske ungdommeleg ut, vil eg påstå.

Ny kleskolleksjon

Dette er babyklede ein ikkje finn på så mange plassar ... På nettstaden Dialektskjurta.no kan nemleg alle laga eigne og heilt unike slagord på kleda sine. Eg frydar meg!

Tid for tullull

Det er haust og tid for ull, noko som mellom anna førte til at eg i dag forvilla meg inn på eit prøverom på H&M. Der hang det noko som såg ut som ei god og varm ulljakke, med eit ikkje så aller verst snitt:

Eg gjorde det som eg alltid gjer før eg vurderer eit klesplagg som aktuelt for prøving/kjøping, nemleg las på varedeklarasjonen. Då fekk eg hakeslepp:

Dei er no i det minste ærlege. 100 % syntestisk! Juhu! Men kven vil ha det??? Det kunne like gjerne stått:

100 % plast, som er omgjort til tøyliknande fibrar for å få deg til å tru at du kjøper noko du kan ta på deg. Ja, plastikken liknar mest mogleg på ull for å lura deg til å tru at du kjøper eit varmt og godt plagg, som varer sesong etter sesong, som aldri blir nuppete, som aldri får håret ditt til å stå rett til vêrs pga at det er så syntetisk, som du aldri blir klam, våt eller kald i. Sidan det er så billeg å gjera om desse plastfibrane til noko som liknar på eit tøystoff, kan vi setja ned prisen radikalt, og du får difor jakken for usle 298 kr! Det er jo praktisk, sidan dette plagget kjem til å gå ut av fasong etter to gongar i bruk, sømmane og trådane kjem til å gå opp, fibrane kjem til å gjera håret ditt irriterande syntestisk, og du difor kjem til å trenga ein ny tullulljakke etter kort tid, og kjem til å gå tilbake til H&M for å finna ein liknande jakke. Pga at prisen er såpass låg og snittet er såpass kult, går du rett i fella igjen, og kjøper tullull på nytt.

Forholdet mitt til H&M og dei andre billegkjedene sine ull-liknande klede er OVER! No skal eg gå heilt over til å kjøpa all ull frå Icebreaker - merinoull som kjem frå glade sauer på New Zealand, og ikkje minst frå norske Nøstebarn, som sel ubehandla, sympatisk, snill og god ull. Eg tek veldig gjerne i mot tips til andre plassar der dei sel ekte ull!

Ved Skøyenåsen t-banestasjon

Denne var fin! Dei har ikkje bokstaven Ø, men sel i alle fall fantastisk gode oliven. Furukt-utvalet er heller ikkje så verst.

Elvis var i Drammen!

Og eg var der! Eg har aldri før vore på ein konsert i Noreg der artisten ynskjer velkomen til alle nordmennene i salen. Hehehe. Bleikandlet var nok i mindretal, ja.

Juan Luis Guerra er Latin-Amerika sitt svar på Elvis, berre at Guerra lever, då. Han set ord på ting som folk (særleg latin-amerikanarar, naturleg nok) kjenner seg att i. Han lagar musikk som folk elskar å dansa til (dette er ikkje musikk ein berre høyrer på, ein MÅ dansa). Han har selt over 14 millionar plater, og har donert store delar av inntektene sine til folk som ikkje har det så bra. Han er ein grepa kar, rett og slett.

Guerra er frå Den Dominikanske Republikk, der eg oppheldt meg i tre månader i 1999, så det var det fyrste møtet mitt med musikken hans. Og sidan har eg vore hekta. Det er umogleg å sitja stille når han spelar, det er umogleg å ikkje smila. Og med 18 menn/kvinnfolk med seg på scena i Drammen, og med 90 % latin-amerikanarar i salen seier det seg sjølv at det var vilt.

I songen nedanfor syng han om eit velkjent emne: om det å koma seg vekk frå fattigdom og vanskar på Den Dominikanske Republikk. (Visa = visum, ja ...)



Visa para un sueño
Eran las cinco 'e la mañana
un seminarista, un obrero
con mil papeles de solvencia
que no les dan pa' ser sinceros

Eran las siete 'e la mañana
y uno por uno al matadero
pues cada cual tiene su precio
buscando visa para un sueño

El sol quemandoles la entraña, ¡uf!
un formulario de consuelo
con una foto dos por cuatro
que se derrite en el silencio

Eran las nueve 'e la mañana
Santo Domingo, ocho de Enero
con la paciencia que se acaba
pues ya no hay visa para un sueño

¡Oh! oh...

Buscando visa para un sueño
buscando visa para un sueño

Buscando visa de cemento y cal
y en el asfalto quién me va a encontrar

Buscando visa para un sueño (¡oh!)
buscando visa para un sueño

Buscando visa, la razón de ser
buscando visa para no volver

Buscando visa para un sueño (¡oh!)
buscando visa para un sueño

Buscando visa, la necesidad
buscando visa, qué rabia me da
buscando visa, golpe de poder
buscando visa, qué mas puedo hacer

Buscando visa, para naufragar
buscando visa, carne de la mar
buscando visa, la razón de ser
buscando visa, para no volver