Når Gud grip inn

I påska skal eg til San Francisco, og der skal eg, mamma, pappa og Knut leiga eit fantastisk hus, som ser skikkeleg amerikansk ut. Huset har mange rom og alt vi treng (til og med oppvaskmaskin!), og det ligg perfekt plassert i eit bustadsstrok like ved Golden Gate Park. Eg har epostveksla tett med den alltid høflege og galante huseigaren, og her om dagen fekk eg kontrakta tilsendt over faks (amerikanarar er seint ute når det gjeld teknologi). Kontrakta handlar rett og slett om kva vi har lov til å gjera og ikkje i kåken og ikkje minst: kva huseigaren IKKJE har ansvar for. Dette var underhaldande lesnad, og fortel mykje om kva land vi skal til. Dette var høgdepunktet for meg:

Property owner shall have no liability to Tentant(s) for loss, injury, or damage to property or person of Tenant(s) or guests caused directly or indirectly by Tenant(s) or guests, by acts of God, fire, theft, malicious acts, elements, defects in building, utilities or equipment, stairways, walks, landscaping or due to negligence or violation of the terms of this Agreement by any Tenant or guest.

Altså: viss eg ramlar in the stairways fordi troppa er roten, så kan huseigaren rett og slett skulda på at det er Gud som står bak.

Ikkje gløym knappenålene

I går døydde onkelen min. Det er rart korleis livet berre går vidare, som om inkje hadde skjedd. Når eg ser ut, ser eg folk og bilar som passerer nede på vegen. To gamle damer med kvar sin rullator står og snakkar med kvarandre. Trikken går som vanleg. På tven går alle programma som planlagd. Heilt utruleg!

Eg hugsar då Kong Olav døydde i 1991. "Kongen er død!" var det første pappa sa då han kom og vekte meg om morgonen. Vi kunne ikkje gå på skulen, og på radio og tv handla det berre om kongen. Livet stod verkeleg stille. Det var utruleg rart. Og eg trur at sjokket vart ekstra stort nettopp fordi alt stoppa opp. Det påverka kvardagen vår i så stor grad, utan at vi sjølve kunne gjera noko frå eller til. Skulen var stengd, uansett.

Når nokon døyr, er det godt å sjå at alt ikkje stoppar opp, midt oppe i det triste. Å sjå at livet går vidare gjer at ein set større pris på dei kvardagslege gjeremåla, som ein ikkje reflekterer så mykje over til vanleg, nettopp fordi dei er så vanlege. Små hendingar overraskar meg meir. Som i dag, då eg baka overraskande gode rosinbollar. Eller då eg full av forventning las kva eg måtte ta med til første sykurs-kveld i morgon: målband, vevd band, knappenåler, notisblokk og penn. Det er fantastisk at eg skal få høve til å læra korleis eg kan skapa noko fint med symaskina mi! Eg vonar at eg aldri blir lei av å stikka meg på knappenåler.

K J Æ R L E I K

Yep, Sigmund is making the world a safer place. We're getting married in San Francisco, and you are invited.

Godt nytt år!

Illustrasjonsfoto: funne i pappas lysbiletearkiv. Anno 60-talet ein gong (ukjent hovudperson). Sitat mamma: det er i alle fall teke før ho kom i hus.

Store og små planar for 2007

Eg likar at det er eit nytt år rundt hjørnet. Det tyder at sumaren nærmar seg. Inkje er betre enn det. Og eg likar å planleggja og drøyma om kva som skal skje. Her er nokre av planane mine.

- i sommar: gå frå hytte til hytte i Jotunheimen, Trollheimen eller ein annan fjellheim (dette er prioritet nr. 1!)
- kjøpa allversjakke og fjellsko (før hyttegåinga)
- sykla til og frå arbeid når det vert vår – i alle fall to dagar i veka…det er LANGT, altså!
- gå på sykurs på Folkeuniversitetet
- sy minst tre skjørt
- gå på endå eit kurs på Folkeuniversitetet – kanskje kalligrafikurs, Photoshop-kurs eller dette.
- trena tre gongar i veka (i tillegg til syklinga til og frå arbeid)
- sitja meir på balkongen
- invitera fleire folk på vitjing, slik at vi må rydda kåken oftare
- eta fleire eple
- dansa meir salsa
- læra meg å bruka Photoshop (kanskje kurs, altså)
- finna ut kvar på Vestlandet det kan vera aktuelt å busetja seg
- verta tolmodig nok til å strikka noko større enn sokkar, lue og skjerf
- reisa til Sverige og bu i idyllisk hytte i Astrid Lindgren-paradis
- reisa til København og drikka kaffi ved Høibros plass
- reisa til ein stad der eg får praktisert spansk
- læra meg meir spansk
- kjøpa bokhyller til kontoret heime
- reisa til San Francisco, viss Sigmund og Sarah bestemmer seg for å gifta seg der (veslebror har fått forlovingsring på fingeren – før meg!)
- gå på fleire konsertar
- skifta til tennisklubb som er nærare heimen, truleg denne. Nordstrand tennisklubb ligg endå nærare heimen, men eg trur ikkje eg er klysete nok til å kjenna meg heime der.
- finna nye tennispartnarar
- kjøpa ny tennisrackert

iTunes har spådd meg!

Veit ikkje heilt korleis eg skal tolka alle svara da, men.

1. Put your music player on shuffle.
2. Press forward for each question.
3. Use the song title as the answer to the question even if it doesn’t make sense.

NO CHEATING!

Will it be ok?
Suspicious minds - Elvis Presley

How are you feeling today?
I´d rather dance with you - Kings of Convenience

How do your friends see you?
Starter - Cardigans

Will you get married?
You don´t have to change - Anneli Drecker (haha, bra svar, Knut?)

What is your best friend’s theme song?
Oh, had I a golden thread - Eva Cassidy

What is the story of your life?
Sail away - Madrugada

What was high school like?
This is the day - The The

How can you get ahead in life?
Pieces of you - Jewel

What is the best thing about your friends?
Italo disco - Greatest 80´s Mix - Modern Talking (passa bra!)

What is tonight going to be like?
Sweet dreams - Eurythmics (hehe)

What is in store for the remainder of this weekend?
No er det skøytetid - Trio søt

What song describes you?
Hole in the head - Sugababes (eh...?)

To describe your grandparents?
No coke - Dr. Alban

How is your life going?
Hot butter - Popcorn

What song will they play at your funeral?
Men går jag øver engarna - Helene Bøksle/Sigmund Groven

How does the world see you?
Don´t stop the dance - Bryan Ferry & Roxy Music

Will you have a happy life?
Tattooed on my mind - D´sound

What do your friends really think of you?
Slowdown - Morcheeba

Do people secretly lust after you?
I put a spell on you - Natacha Atlas

How can I make myself happy?
Hung up - Madonna

What should you do with your life?
Push - Madonna

Will you ever have children?
Yal - Natasha Atlas (skal eg tolka dette som eit "ja"?)

Håhå! Eg er 26 år!

You Are 26 Years Old

Under 12: You are a kid at heart. You still have an optimistic life view - and you look at the world with awe. 13-19: You are a teenager at heart. You question authority and are still trying to find your place in this world. 20-29: You are a twentysomething at heart. You feel excited about what's to come... love, work, and new experiences. 30-39: You are a thirtysomething at heart. You've had a taste of success and true love, but you want more! 40+: You are a mature adult. You've been through most of the ups and downs of life already. Now you get to sit back and relax.

What Age Do You Act?

Førjulstankar

Dette er Danilo, fadderungen min. Han er 12 år og bur i SOS-barnebyen Rio Bonito (som tyder "vakker elv") i Sao Paulo i Brasil. Han likar best å spela fotball og stå på rulleskøyter. I går fekk eg julehelsing frå han. Han hadde teikna rundt handa si og skrive "Feliz natal. Danilo" og lagt ved dette fotoet. Når eg legg handa mi oppå teikninga av handa hans, ser eg at han nesten har like stor hand som meg.

Det har ikkje vore så mykje brevskriving dei siste åra. Viss eg skriv, er det på data. Men i morgon skal eg skriva mitt fyrste brev på lenge. Til Danilo. For hand. Eit skikkeleg fint julebrev skal han få. Med snømenn og stjerner på. Og så skal han få tre foto: eitt av meg oppe i eit artig tre, eitt av Mjosundet og eitt av meg på fjelltur i Årdal. Eg kjem til å kladda brevet fyrst. Og så skal eg skriva med den finaste handskrifta eg har, med skikkeleg god penn. Eg må skriva på engelsk, for eg kan ikkje portugisisk. Men i barnebyen omset dei brevet til portugisisk, slik at Danilo skal forstå kva eg skriv. Eg lurar på korleis han kjem til å reagera på brevet mitt. Kva kjem han til å gjera med det? Kjem han til å henga opp fotoa ein stad? Kjem han til å verta glad?

Sjølv om eg ikkje veit korleis Danilo kjem til å reagera, trur eg nok at han vert glad. Det å få brev er noko eg sjølv sett stor pris på. Det å få brev tyder at nokon har tenkt på deg. Ein kjenner seg sedd. For ein som ikkje har ei mor eller ein far, tyder det nok ekstra mykje. Det fascinerer meg at det skal så lite til for å gjera nokon glad.

Årets julegåvetips frå meg: bruk pengar på eit SOS-barneby-fadderskap. Garantert suksess.

Ny bærbar: pc eller mac?

Min trufaste bærbare pc (IBM Thinkpad X30) er daud. Eg heidrar minnet med eit foto frå lesesalen av oss to på Blindern i februar 2005.

Etter tre års intens dagleg bruk (minst 12 timar dagleg, særleg i hovudfagsoppgåveinnspurten, som varte i ca to år), døydde maskina. Skjermen vart svart, rett og slett. Etter å ha sett ekspertar på saka, viste det seg at hovudkortet var gått. Garantitida var utgått (med berre eit par dagar over tida), så då er løysinga ganske enkel: eg treng NY BÆRBAR MASKIN! Det er heilt forferdeleg å prøva å bli van med å skriva på Knut si bærbare maskin, som summar, har eit bråkete tastatur og ei ekkel musepute, så innkjøpet bør skje R A S K T!

Eg står no overfor eit stort val: skal eg kjøpa meg bærpar pc eller mac? Her vil eg setja stor pris på respons frå lesarane.

Her er krava mine og kven eg trur er best til å innfri krava:
- høve til bra biletbehandling (mac)
- under 1,2 kg (både mac og pc)
-12'' skjerm, men ikkje absolutt, så lenge maskina er lettvektar (både mac og pc)
- lekker design (MAC!)
- få kræsj (MAC!)
- under 20.000 kr (både mac og pc)

Mac har òg den fordelen at eg må på butikken med det fantastisk velklingande namnet Eplehuset for å kjøpa maskina. Veldig tiltrekkande. Men eg tek i mot alle råd og tips som hallar mot pc òg, så no ventar eg spent på respons!

31 år i dag!

Her er eg og pappa 30. september 1976, for akkurat 30 år sidan. Mamma fotograferer (utan blitz - difor mykje skugge som gjer at hovuda våre ser forvrengde ut).

1-årsdagen og 30-årsdagen er truleg dei største bursdagsfeiringane så langt i livet. Hugsar ikkje så mykje av den første, men den fantastisk flotte og store feiringa i fjor har eg mange gode minne frå. Det å verta 31 er liksom ikkje like stort og vert ikkje markert på nokon spesiell måte. Det er ein heilt vanleg dag. Regnet høljar ned, eg har vondt i halsen og hovudet, er forkjøla...Ikkje har eg planlagd noko selskap og ikkje har eg planlagd kakebaking. Det einaste som gjer at bursdagskjensla kjem snikande er alle gratulasjonstekstmeldingane eg har fått.

Konklusjon: Eg skal ikkje venta til eg er 40 med å halda stor bursdagsfest!

Regn i Roma

Sidan sist har eg og Knut vore på ein liten ferietur til Roma - for fyrste gong. Det var ein lærerik tur, og eg trur det er på sin plass å dela røynslene med andre som drøymer om å reisa dit. Det er lurt å ikkje ha for store draumar og det er lurt å vera der i meir enn 5 dagar den fyrste gongen, slik at ein rekk å verta litt betre kjend med byen og veit kva ein bør gjera og ikkje.

1. Lær deg italiensk! Nesten ingen snakkar verken engelsk eller spansk. Det er det viktigaste rådet. (Vi kunne det ikkje).

2. Lær deg uttrykka ”grazie” (takk) og ”prego” (versågod, ingen årsak, no høyrer eg på deg, berre snakk) – då kjem du langt; i alle fall kjem du deg ut av bussen.

3. Det er veldig ofte streik på metroen, som ein er heilt avhengig av å bruka. Ha difor med supergode joggesko og eit detaljert kart over byen.

4. Byen er full av turistar. Ein kan lett få andenaud i folkemassen. Gå i staden inn ei smal gate og set deg på ein kafe.

5. Aldri kjøp svart kaffi – til og med cappucinoen er utruleg sterk.

6. Dei har ein tesort som heiter ”Tung ting”. Veit ikkje om dette er ei åtvaring eller ikkje. Du kan jo alltids smaka.

7. Viss du ikkje vil eta pizza eller pasta: du får deg litt av ei utfordring i å setja saman måltidet sjølv! (V.h.a ein meny der alt står på italiensk og ein kelner som berre snakkar italiensk).

8. Regnet i Roma er ikkje som norsk regn. Det er våtare.

9. Ikkje stol på drosjesjåførar som ser at du er ny i byen. Dei tek alle pengane dine, utan at du merkar det.

10. Den italienske døgnrytmen er ei utfordring. Midt på dagen, til litt ulike tidspunkt, stenger mange butikkar og restaurantar i mange timar. Ta difor med matpakke overalt og ikkje planlegg handlerunde før om ettermiddagen/kvelden.

Etter å ha delt det-fyrste vs det-andre-møtet-med-Roma-røynsler med andre, peikar det seg ut ein tydeleg tendens: møte nr. 2 er det beste. Men eg merkar at det er litt for tidleg å drøyma enno.

Seint, men godt!

Eg trur eg og bror min har det etter mamma og pappa, som vart foreldre for første gong då dei var 43 og 48 år: vi er litt treige ...

I vår leverte eg hovudoppgåva mi etter to år på overtid. Og i dag, etter eitt år på overtid, kom den store dagen då Sigmund disputerte! Mamma (74) og pappa (79) tok Kystekspressen til Trondheim med finstasen i kofferten og sjekka inn på hotell for å få med seg seansen. Mamma måtte i hui og hast kjøpa ny dameveske før disputasen, for lommeboka var plutseleg blitt så stor at det ikkje var plass til henne i den medbrakte dameveska (må fylla opp når ein skal på bytur, vettu). Det knytta seg òg stor spenning til korvidt kjoleutringinga på den medbrakte kjolen var for stor eller ikkje. Så det var hakket før det vart kjøpt inn ny kjole òg. Pappa vurderte om det burde vera kvit eller blå kjorte, og det vart blå. Som vi altså skjønar: dette var ein stor dag.

Det er kjekt med store dagar, kanskje særleg når dei kjem seint. (Men eg har ingen planar om å få unge nr. 1 i ein alder av 43)