For eitt år sidan ...

... sat eg ute på verandaen med stor mage og arbeidde. Voksduken var gul og ny, og blomane blømde.

Status eitt år etter: Det er regn, surt og kaldt, og verandaen har enno ikkje blitt brukt. Den gule voksduken har blitt heilt lys etter å ha hengt ute heile vinteren, blomane har tørka inn for lengst, og ingen nye er enno planta ut. Den store magen har blitt erstatta av ein liten fining som pilar rundt i kåken (inga dum erstatning).

No kryssar eg fingrane for sol, slik at eg kan shaina verandaen. Eg skal starta med å plassera den vesle finingen i badebaljen der det er mest lort og rusk og la han herja i vatnet i velkjend stil. Og vips har eg godluktande og reint verandagolv. Det er i alle fall ein start.

Om magekjensle

Det er så mykje ein ikkje veit når ein blir mor for første gong. Så ein kjøper bøker. Ein låner bøker. Googlar og surfar. Ein spør venner med baby. Ein spør på helsestasjonen. Ein vil så gjerne vita kva som er riktig å gjera og ikkje. Ein er redd for å gjera feil.

Eg hugsar at alt var veldig skummelt i starten. Heile tida lurte eg på om det vi gjorde, var riktig eller ikkje. Etter 10.5 månad er eg no klar for ei oppsummering: Det viktigaste eg har lært, er at det ikkje finst fasitsvar på alt. Særleg når det gjeld svevn og korleis ein skal få ungen til å sovna og sova.

Eg har funne ut at ein kjem langt med magekjensla. Eller intuisjonen, om ein vil. Instinkt. Når poden vaknar om natta og byrjar reisa seg i senga, babla og styra på (noko som ofte skjer for tida) – i staden for å tenkja: Å nei, kva meiner fagfolket er riktig å gjera her? Kva gjer alle andre i ein slik situasjon? – tenkjer eg: Ut i frå korleis eg kjenner denne fine veslingen, kva er det han vil no? Viss det var eg som gjorde det same, kva ville eg då ha likt? Det er jo ikkje alltid så lett å vita kva svaret er, men ofte heng løysinga saman med magekjensla mi. Og magekjensla mi seier ofte: Ta han opp! Ver nær han! Så då får han liggja i senga vår. Og rulla rundt på meg (medan eg latar som om eg søv) til han sovnar med hovudet på magen min. Eller han får pupp dersom det kjem mange misnøgde lydar. Resultat: nøgd baby og nøgd mor. (Og nei, eg trur ikkje at han/vi då kjem til å halda fram med å gjera dette til han blir 10 år.)

Det interessante er at enkelte fagfolk og magekjensla mi ikkje er einige. Ein kan berre la ungen skrika om natta. Ein bør ikkje ta han opp om natta. Og ein bør for all del ikkje gje ungen pupp om natta når han får fast føde på dagen.

Magekjensla mi fortel meg at sonen min blir trygg og roar seg når han får nærleik. Anten det er i beresjal eller i same seng som mor og far. Eg har møtt så mange mødre i løpet av desse månadene som er så redde for å gjera det motsette av det ”alle andre” seier. (Dette gjeld ikkje berre soving, men veldig mange andre ting også.) Så om du er nybakt mor for første gong og les dette: Slapp av! Magekjensla mi fortel meg at det sjeldan blir feil når ein gjer det ein kjenner er riktig å gjera.

Dette er ei veldig fin bok om svevn, og som magekjensla mi likar. Bør særleg lesast av helsesystre og alle andre som gir råd til kunnskapstørste mødre og fedre.

Tryggve der han sovna aller fortast og best då han var tre månader gammal: i beresjal på magen min. 

Ein ny oransje favoritt

Den vesle finingen i huset er ganske så stor og god. Gong på gong opplever vi at kjøpebukser er alt for smale eller for korte i livet. Dessutan brukar han tøybleier, og det gir litt større bleiebak enn med papirbleier. Men NO har eg funne ein ny favoritt. Eg har sydd ei snikkarbukse i diggbart oransje stoff (tynn cordfløyel) frå Stoff og stil. Eg trur det var storleik 2 år (frå den fantastiske boka Barnetøj du selv kan sy), og her er det god plass til å boltra seg i. Det er sjølvsagt nesten umogleg å ta bilete av hovudpesonen sjølv. Han er stadig på farten, som de ser. Og då passar det jo bra at buksa er så vid og god!

(Det er han som har drege ut alle bøkene, altså. Dei skal kasserast.)

Eg sydde lappar på knea av eit stoff eg kjøpte på den superfine Blafrebutikken i Ekeberg hageby. Eg blingsa litt med plasseringa av lappane. Dei hamna alt for langt ned på leggane. Så det blei legglappar. Men pytt, pytt. Då veit eg det til neste gong.

Eg hadde jo litt trøbbel med den eine trykk-knappen. Festa han feil veg. Men den lokale skreddaren greidde å få ut knappen i ein fei, og takk og lov for det. Så då var det berre å konsentrera seg skikkeleg hardt om å gjera det riktig. Og det blei jo bra. Men eg tykkjer ikkje det er så veldig enkelt å hamra laus på knappane, altså, for å få dei til å sitja. Nokon som har tips?

Noko som er ekstra stas når ein har funne ein favoritt, er at han kan vara lenge. Som de ser, er buksa ganske lang i føtene, men fordi det er strikk nedst, passar buksa fint. Og ho kjem til å passa ei stund til. Dvs. nokre månader. Og eg er i gang med å sy endå ei, denne gongen i eit stretchstoff (for aller første gong). Kryss fingrane for at det går bra.

Frå mørkeloftet #11

Det er på tide å visa fram eit ganske så spesielt funn frå mørkeloftet til mamma og pappa. Denne kjolen er vel om lag i storleik 3 år, og eg kan aldri forstå at eg har gått med han. Det finst i alle fall ikkje noko fotoprov på det. Han er laga i eit ekkelt syntetisk stoff. Kven brukte slike kjolar, og når? Eg får litt sånn assosiasjonar til isdans og ballett.

Ein detalj:

Eg har vel knapt sett maken.

Søndagsgleder

Når ein har baby, får ein utruleg lite tid til seg sjølv. Så kva gjer eg ein regnfull søndag når far i huset er ute og trillar den vesle, og eg har huset heilt for meg sjølv?

Eg beundrar gårsdagens kjøp: eit stativ med plass til øyredobbar (som eg ikkje akkurat prioriterer å bruka for tida pga. baby) og innser at eg har veldig mange grøne øyredobbar. Og mange eg ikkje har gått med på veldig lenge.

Eg overser rotet på stovegolvet, skyv det ut til alle sider og breier stoff utover i staden. Og klipper, klipper, klipper.

 Eg drikk kaffi med opa verandadør, slik at tærne får lufta seg litt ...

... og gler meg til å ta inn nyvaska klede med uteluft.

Eg ser på rotet i hyllene mine og planlegg korleis eg skal få det ryddig og fint. Planen er å fylla hyllene med garn og stoff og handarbeidsbøker. Må berre få tak i fleire hyller først (og ikkje meir garn eller stoff) ...

Og no skal eg sy i det stoffet eg har klipt ut!

Kvardagsglimt

Det er travle tider for tida, både for liten og for stor.

Morgondagens kjole med blome

Dette er den andre 17. mai-en på rad at eg ikkje skal bruka bunaden min. I fjor var eg jo megagravid, og i år orkar eg rett og slett ikkje tanken på kombinasjonen bunad og ekstremt nyfiken gut som vil eta på og utforska alt. Eg måtte ut på kjolejakt, og på H&M fann eg ein utruleg søt, blomstrete kjole! (Sikkert ingen andre som har funne den same ...) Han var nesten like fin som bunaden min.

Kjolen ser litt sånn posete og rar ut der han heng, men han er finare når han heng på ein kropp, altså. Vurderer å bruka eit smalt belte rundt livet for å få meir fasong, men er ikkje heilt sikker. Eg brukar alltid å gå i meir figurnære kjolar, så dette var eit uvanleg kjoleval til meg å vera. Men blomane var jo så fine! (Det er blomar på ryggen også!)

Og eg likte særleg detaljane på kragen:

Og så måtte eg jo sjølvsagt i veg og kjøpa fluffy garn (dvs. Vivaldi), slik at eg kunne strikka denne fine blomen. Det blei ikkje så bra med u-fluffy garn, fann eg ut.

Så no har eg festa blomen til jakka og er klar for 17. mai!

Ha ein fin 17. mai i bygd og by!

Førebuing til 17. mai

Å, det er så kult at Drops garnstudio har laga oppskrifter på søte ting ein kan laga til 17. mai! Denne skal eg strikka no:

Men eg har ikkje fluffy garn i raudt og blått, da ... Eg har i det heile teke veldig lite raudt garn. Så eg skal prøva å bruka extra fine merino frå Pickles, sjølv om det ikkje blir nokon fluffy effekt av det. 

Sjekk ut alt det andre søte ein kan laga da! Mannen i huset ville gjerne ha slips, men eg trur nok ikkje det blir denne 17. mai-en.

Yndlingsbiletet mitt

Dette er meg og bror min i 1979. Eg skulle veldig gjerne hatt den grøne genseren. Eg diggar fargekombinasjonane i biletet, og eg diggar særleg hårfargen min.

Eit rop om syhjelp

Eg har blingsa ein smule på syprosjektet eg held på med, og som eg snart var i mål med til og med ... Hulk! Så no vender eg meg til alle flinke sydamer der ute og lurar på om det er mogleg å fjerna denne knappen på ein enkel måte, utan å øydeleggja verken stoff eller kroppsdelar? Plis sei ja!

Eg har nemleg plassert han feil veg ... Holet/låsemekanismen skal venda innover, ikkje utover. Veit ikkje kva eg tenkte på, men slik gjekk det. Eg har prøvd med saks og med tenner (!), men det gjekk ikkje. Så no er eg redd eg må øydeleggja stoffet. Det er altså selane på ei snikkarbukse til poden vi ser eit glimt av.

Og buksa blir superfin berre eg får denne knappen på riktig plass! Sjå så fine knelappar!

10 månader!

Det er ikkje til å tru, men vesle Tryggve er 10 månader i dag! Smask!

Favorittaktivitetar er å krabba i superfart, å stå, å gå langs ting, å få tak i det eg har i hendene og putta det i munnen, å stirra på og smila til folk på t-banen, å seia mammamammamamma (veit ikkje om han forstår at det er meg, men), å bita på bøkene som eg prøver å lesa høgt frå, å fikla med leidningar og stikkontaktar, å plaska i vatn, å riva ut bøker og cdar frå alle hyller, å eta på strikkepinnar ... Det er altså travle tider for alle og ein kvar, utruleg artig likevel. Dette må vera den artigaste babyperioden, har eg tenkt gong på gong opp gjennom dei 10 månadene han har vore her. Det er nok det at det skjer så mykje nytt heile tida som gjer at kvar månad, kvar veke og kvar dag kjennest heilt spesiell ut.

Tabbestrikk

Ha-ha, eg sat og såg gjennom gamle bilete på macen, og måtte le då eg fann dette biletet frå september:

Oppskrifta er frå Strikk til nøstebarn og i storleik 0–1 år (han var to månader på dette biletet).

Det er mogleg poden ser veldig søt ut der han ligg, altså, men makan til upraktisk selebukse med merkeleg passform skal ein leita lenge etter. Eg strikka buksa i februar i fjor og tenkte at det var fint at ho var så baggy. Jauda, ho var god og vid i føtene. Det eg ikkje visste, var at føtene var alt for korte og selane alt for lange + at dei kom til å gli ned heile tida. (Kva skal ein liten baby med selar, eigentleg?) Og den gule ribbestrikken var alt for vid. Tryggve hadde på seg buksa ein gong, og det var då eg tok dette biletet. Eg brukte kjempelang tid på å strikka buksa også.
Tabbestrikk!

Eg har strikka mange plagg som blei alt for små for poden (han er stor for alderen), men eg kan ikkje tru at det var strikkinga mi som var problemet her? Er det andre som har strikka buksa med god erfaring? Eller er det rett og slett ei tabbeoppskrift?