3 år og 29 kg sidan og uvitande

Om to dagar blir han 3 år. Eg sit og planlegg kakebakst og ser på gamle bilete av dei siste dagane før han blei fødd. Det er ikkje til å tru kor mykje det er mogleg å læra på 3 år. Barn er geni. Eg har lært ein del eg òg, då. For ein veit ingenting om korleis det er å få barn før ungen er komen til verda. Ein kan lesa og læra, og eg har nok aldri googla så mykje som i svangerskapet. Men likevel er det eit sjokk og ei enorm omveltning når ungen er komen ut. Og ein blir aldri utlært. For etter kvart som ungen veks til, byrjar gå og snakka og interessera seg meir og meir for omverda, kjem ein stadig opp i nye situasjonar som krev noko nytt av ein som forelder.

Det finst ikkje fasitsvar på kva ein som forelder skal seia og gjera i ulike situasjonar ein kjem opp i med ungen. Men det er likevel nyttig å få råd om korleis ein kan handtera ulike situasjonar basert på generell kunnskap om kva ungar treng. Ungar er ulike, men dei er likevel like på mange område. Og alle foreldre ønskjer jo at det skal gå godt med ungane deira. At dei skal bli kloke og gode og trygge. Og det blir dei ikkje av seg sjølve.

Eg kjøpte nyleg ei utruleg bra bok: Selvfølelsen hos barn og unge, av Guro Øiestad. Og eg kan ikkje få sagt sterkt nok kor mykje eg har lært av denne boka. Eg kjenner meg att i så mange situasjonar. Og eg har fått mange a-ha-opplevingar. Eg ser at eg ikkje er heilt på jordet som mor, og eg ser område der eg kan bli ei mor som er endå meir til stades for poden. Denne boka vil eg utropa som pensum for alle foreldre og for alle som arbeider med barn.