For akkurat eitt år sidan hadde eg lite uhell på den eine doen på svangerskapspoliklinikken ved sjukehuset dykkar. Nærare sagt på doen der lyset i taket aldri blei skifta, men berre stod og blinka (eg sa ifrå om lyset mange gonger, men inkje skjedde). Det var sjølvsagt ikkje med vilje, men eg burde kanskje ha sagt ifrå om uhellet. Eg skjønar ikkje heilt kvifor eg ikkje sa noko. Kanskje fordi eg ikkje hadde store voner om at noko ville skje (sidan lyspæra aldri blei skifta). Eller kanskje fordi eg fekk ein smule sjokk av å sjå og kjenna kva den store kroppen min var i stand til å utføra. Eg skvatt i alle fall noko inni granskauen då det vanvittig høge smellet kom, der eg sat under det blinkande lyset og ante fred og inga fare (eg prøver ikkje å skulda på lyspæra, altså). Eg var superhøggravid og vog nærare 90 kg på dette tidspunktet, men eg vel å tru at det ikkje berre var vekta av meg som kunne til at det skjedde. Men eg var vel den utløysande faktoren.
Det er kanskje litt seint å seia ifrå om dette, men eg vil tilrå at de investerer i doringar i eit litt kraftigare materiale. I alle fall på akkurat denne poliklinkikken. Og så håpar eg at lyspæra i taket har blitt skifta.
Beste helsing
ein tidlegare flittig brukar av toaletta ved Svangerskapspoliklinikken
6 kommentarer:
hahaha, kan tenke meg du skvatt!
Bedre sent enn aldri...å si ifra altså..*ler*..
Ha ha den var god.
Haha, det var nok på høy tid å få skifta det setet. Lyset og sies det;)
Hehe, godt du står frem ;-)
Ja, dette var litt av eit sjokk. Men eg har kome over det no. Og trur ikkje det kjem til å skje igjen med det aller første;-)
Legg inn en kommentar