Gædd!

Den vesle finingen har fått seg ei favorittleike. Det er ei gravemaskin, men han kallar doningen for GÆDD, av ein eller annan merkeleg grunn. Gædden må alltid vera med ut, for det er mykje å rydda opp i der ute: snø, grus, barnåler, sigarettsneipar, lauv, kattebæsj og anna rusk og rask må vekk.

Slik kan han halda på leeenge, heilt i si eiga verd.

Gædden må vera med i badebaljen, for der er det mykje vatn som må vekk. Og når det er sengetid, må gædden også sova, sjølvagt – i armane til eigaren. Dersom gædden ikkje er å sjå, går han rundt og seier gædd? og ser seg omkring. Det er ingen andre leiker som har vore så populære som denne. Når han ser verkelege gravemaskiner og slektningar av gravemaskina ute, ropar han med stor iver GÆDD! og peikar.

Han har ei bok om bilar, båtar og fly, og der er det EITT oppslag han alltid vil sjå på (boka opnar seg på dette oppslaget av seg sjølv no), nemleg oppslaget med gæddar. Gædd! seier han då og peikar. Og lagar gæddelydar. Det som var dokka mi ein gong i tida, blir fullstendig oversedd, som vi ser ...