Dette er ein test av korleis det fungerer å senda bilete frå mobilen og rett til bloggen min. Illustrasjonen er av meg når eg er til legen.
9. november 2007
Ny mobil!
Dette er ein test av korleis det fungerer å senda bilete frå mobilen og rett til bloggen min. Illustrasjonen er av meg når eg er til legen.
6. november 2007
Guten som hata fotball (men som gav det ein sjanse)
Eg har lese ei fantastisk barnebok:
Gutten som hatet fotball av Arne Berggren. Boka handlar om Petter, som ikkje likar fotball. Han har ein teori om at viss han berre prøver alt han kan, kjem han til å lika det. Han ser fotball på tv saman med far sin og kompisane, han er med på fotballkamp mellom Vålerenga og Rosenborg, han er med og spelar fotball, han kjøper fotballblad ...Men det hjelper ikkje. Han kjenner inkje for fotball, og blir redd av å sjå på alle dei fotballgale folka:
En dame med Vålerengaskjerf spiser en dobbel wienerpølse i to lomper. Hun roper og skriker og får ketchup og sennep
i ansiktet, men merker det ikke.
Petter har lest at det ikke er så mange gener som skiller oss fra gorillaene. Når han ser på damen med pølsene, forstår han det. Når han ser på menneskene som hyler og roper i kor, er det som å stå midt i en flokk av aper som bare venter på å klubbe ned de fremmede apene med en stokk.
Eg er ikkje spesielt begeistra for fotball sjølv. Difor flira eg begeistra då eg såg denne boktittelen. Men boka handlar ikkje berre om fotballhat. Ho handlar vel så mykje om at ein må våga å seia og gjera og lika det ein vil, utan å bry seg om at ingen andre ser ut til å dela det ein likar. Petter gjer det. Og når han tør å seia kva han meiner, oppdagar han at det er fleire i den store massen av fotballfans, som innrømmer at dei heller ikkje er så begeistra for fotballen. Likevel står dei og ropar "Skyt, kjøtthue!" og "Spark ballen da, din jævla bonde!" - som alle andre. Ingen tør å skilja seg ut, og oppfører seg difor like idiotisk som alle andre.
Boka er utruleg humoristisk og godt skrive. Og den underliggjande moralen blir formidla på ein fabelaktig måte. Her kan alle kjenna seg att, anten ein hatar eller elskar fotball. Ein får symptati for både Petter og den fotballgale faren hans.
Veit ikkje om eg er like tolerant som Petter, men slutten var littt fin likevel:
Tenk om ingen mennesker i verden liker fotball, tenker Petter før han sovner. Han tenker at fotball skal få en sjanse til. En siste sjanse.
Gutten som hatet fotball av Arne Berggren. Boka handlar om Petter, som ikkje likar fotball. Han har ein teori om at viss han berre prøver alt han kan, kjem han til å lika det. Han ser fotball på tv saman med far sin og kompisane, han er med på fotballkamp mellom Vålerenga og Rosenborg, han er med og spelar fotball, han kjøper fotballblad ...Men det hjelper ikkje. Han kjenner inkje for fotball, og blir redd av å sjå på alle dei fotballgale folka:
En dame med Vålerengaskjerf spiser en dobbel wienerpølse i to lomper. Hun roper og skriker og får ketchup og sennep
i ansiktet, men merker det ikke.
Petter har lest at det ikke er så mange gener som skiller oss fra gorillaene. Når han ser på damen med pølsene, forstår han det. Når han ser på menneskene som hyler og roper i kor, er det som å stå midt i en flokk av aper som bare venter på å klubbe ned de fremmede apene med en stokk.
Eg er ikkje spesielt begeistra for fotball sjølv. Difor flira eg begeistra då eg såg denne boktittelen. Men boka handlar ikkje berre om fotballhat. Ho handlar vel så mykje om at ein må våga å seia og gjera og lika det ein vil, utan å bry seg om at ingen andre ser ut til å dela det ein likar. Petter gjer det. Og når han tør å seia kva han meiner, oppdagar han at det er fleire i den store massen av fotballfans, som innrømmer at dei heller ikkje er så begeistra for fotballen. Likevel står dei og ropar "Skyt, kjøtthue!" og "Spark ballen da, din jævla bonde!" - som alle andre. Ingen tør å skilja seg ut, og oppfører seg difor like idiotisk som alle andre.
Boka er utruleg humoristisk og godt skrive. Og den underliggjande moralen blir formidla på ein fabelaktig måte. Her kan alle kjenna seg att, anten ein hatar eller elskar fotball. Ein får symptati for både Petter og den fotballgale faren hans.
Veit ikkje om eg er like tolerant som Petter, men slutten var littt fin likevel:
Tenk om ingen mennesker i verden liker fotball, tenker Petter før han sovner. Han tenker at fotball skal få en sjanse til. En siste sjanse.
Abonner på:
Innlegg (Atom)