Eg har hatt vondt i halsen dritlenge no. Ok, eg veit at eg er hypokonder, men til slutt orka eg ikkje meir, og for til legen her i heimbygda mi. Det er sommarferie, og eg gidd ikkje å gå slik lenger. Doktrane her heime er kjende for å vera heilt udugelege, så eg hadde mobilisert ganske mykje opposisjon før timen. Eg var budd på å stilla legen kritiske spørsmål viss han ikkje tok meg på alvor, sånn i tilfelle det skulle vera halsbyll eller noko anna farleg eg leid av.
Legen ber meg opna kjeften og ser nedi svelget mitt, snur seg mot pcen og seier "du skal ha penicillin". "Eh...SER du det?" spør eg. Han mumlar noko om at det er kvitt baki svelget og at det er typisk ved bakterieåtak. Jippi, endeleg kan kanskje halsen min bli bra att, tenkjer eg. Tre minutt seinare går eg ut med penicillin i handa. Og gradvis kjem skepsisen min snikande...FOR: det er umogleg å SJÅ om det er virus eller bakteriar som plagar halsen min (og penicillin tek berre knekken på bakteriar)! Det finn ein berre ut ved å ta ei prøve av hudlaget baki svelget og analysera det. Legen GJETTA rett og slett at det var bakteriar som var problemet! Ååå, kvifor greidde eg ikkje å vera meir kritisk der inne på kontoret??!! Grrr...eg gir likevel legen ein sjanse og byrjar på kuren med ein gong.
Etter tre dagar med tullkur har eg framleis vondt i halsen. Og eg seier til meg sjølv at NESTE gong eg går til lege, uansett kvar, SKAL eg vera meir kritisk. Om det vil skje? Neppe. (I mellomtida har eg sikkert blitt resistent mot penicillin.)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar