Frå barnemunn: "Å vera engel er eit typisk kvinneyrke"

Det er ikkje noko som gjer meg så sint som MENN som gjennom ord, mimikk og handlingar seier:
- eg er utruleg vittig og sjarmerande
- er eg utruleg smart og intellektuell
- eg seier mykje viktig
- eg er kul og urban (du er ukul)
- alle damer vil ha meg (du òg)

...når ALLE kan sjå og høyra at vedkomande ER:

- usymptatisk
- mannssjåvinist
- lite lyttande
- fordomsfull
- sneversynt
- kunnskapslaus
- egoist
- stappfull av dårleg humor
- full av nynorskhets (prikken over i-en)

Det verste er når vedkomande i tillegg har ei leiande stilling og får lov til å seia berre vås utan at nokon stoppar han.

Eg møtte nettopp ein slik mann. Og eg gjorde noko som eg sjeldan gjer når eg møter slike dumskallar. Som regel overser eg dei og går. Men denne gongen gjekk eg inn i ein verbal kamp med han, der eg sa forferdeleg sinte og stygge og usymptatiske (men sjølvsagt heilt fortente) ting. Eg vart så sint, og alt kom berre veltande ut. Det var akkurat som om eg ikkje greidde å stogga. Alt oppsamla raseri overfor møte med liknande menn kom til overflata. Han elska sjølvsagt at eg vart provosert, og då sa han berre dei same provoserande tinga oppatt (mangel på gode argument, vettu) og det gjorde meg endå meir provosert.

MEN: eg trur at raseriet mitt var perfekt. Det var ei fantastisk kjensle å gje han inn. Eg oppmodar alle medsystre og englar som har møtt liknande menn om å la raseriet koma til overflata. Det er nok av kandidatar å ta av.